Słuchaj – mówi Colm Tóibín. Słucham, choć nie ma czego. – A w nocy robi się jeszcze ciszej – objaśnia – bo prawie wszystkie budynki wokół przerobiono na biura. Stoimy w gabinecie na górze jego czterokondygnacyjnego domu w Dublinie, w miejscu, gdzie pisze nocami, siedząc na rattanowym krześle z twardym oparciem. 57-letni autor pokazuje tekst, nad którym pracuje, spisywany ręcznie w notesie. – Pierwszy szkic muszę napisać wiecznym piórem. Dopiero potem wystukuję to na klawiaturze. Tak samo robią John Lanchester i Philip Hensher. Wpadłem na nich któregoś wieczora i rozmawialiśmy o warsztacie.
Tóibín mówi zdecydowanym, ale pełnym namaszczenia głosem, co – tak na marginesie – jest równie irlandzkie, jak „e” w „whiskey”. Jego zdaniem ta stateczność może być swoistą rekompensatą za jąkanie się z czasów dzieciństwa. Unika zaczynania zdań od twardych spółgłosek. W rozmowie z nim trzeba się powstrzymywać przed wypełnianiem długich chwil ciszy, bo pewnie jeszcze nie dokończył myśli.
W trudnej przestrzeni
– Czekałem poprzedniego wieczora, żeby wziąć pieniądze z bankomatu i było tam takich dwóch lekko podpitych chłopaków. Wygłupiali się przede mną w kolejce. Jeden, bardziej bezczelny, spojrzał na mnie i powiedział: „I co, zajęty teraz jesteś?”. Musiałem wyglądać dość srogo i już miałem powiedzieć: „Tak, jestem, i chcę wrócić do domu”, kiedy dodał: „…tym pisaniem?”. Musiałem się uśmiechnąć. Wyjąłem pióro, uniosłem je i skinąłem: „No tak”.
Pełna wersja artykułu dostępna w 48 numerze "Forum".