O politykach działających w ramach typowych europejskich demokracji raczej nie pisze się wierszy, nie układa pieśni, nie maluje się masowo ich portretów, bo to co najmniej dziwne, jeśli nie lekko żenujące. Takich uwiecznień doświadczają zazwyczaj postaci wystające z demokratycznych systemów, postrzegane przez swoich zwolenników i wyznawców jako ludzie wyjątkowi, wybitni, wręcz zbawcy narodu. To mają być silni przywódcy, narzucający swoją władczą wolę, prowadzący społeczeństwo do lepszego świata.
I chociaż Jarosławowi Kaczyńskiemu wciąż daleko do satrapów, którym za życia stawia się pomniki w każdym mieście, spontaniczna twórczość o nim, jego geniuszu, patriotyzmie i poświęceniu dla kraju już teraz kwitnie. Czasami te hagiograficzne, często naiwne dzieła więcej mówią o mentalności dużych grup Polaków i społecznej atmosferze niż sążniste opracowania socjologów.
Dlatego zachęcam do przeczytania naszego okładkowego artykułu w najnowszej POLITYCE, który poświęcamy właśnie obrazowi prezesa PiS – jeśli tak można powiedzieć – w kulturze i sztuce. Edyta Gietka opisuje twórczość poświęconą przywódcy dzisiejszego obozu rządzącego i stara się przeniknąć stan umysłów, który za tą twórczością stoi. Gorąco zachęcam.
Co jeszcze w najnowszej POLITYCE?
Jacek Żakowski opisuje Polskę i Polaków po upływie roku pod nową władzą i rozważa, czy następuje stabilizacja porządków i godzenie się na „dobrą zmianę”, czy przeciwnie – narasta i tężeje społeczny opór, prowadzący do coraz ostrzejszych protestów.