Cannes 2024: Złota Palma dla wywrotowej „Anory” Seana Bakera. Polacy bez nagród
Zwycięski film to utrzymana w klimacie komediowym opowieść o striptizerce wdającej się w romans z synem rosyjskiego oligarchy. Tytułowa bohaterka pochodzi z imigranckiej rodziny. Jest tancerką erotyczną na Brooklynie, która za dodatkowe pieniądze świadczy też inne usługi. Tak poznaje Vanyę, z którym bierze nawet ślub w Las Vegas. To zaś ma poważne, nieomal międzynarodowe konsekwencje. „Variety” pisze, że to film „hałaśliwy” i „nieoszlifowana perełka”, a reżyser Sean Baker udowadnia, że ma oko do wyszukiwania talentów. Tu zachwyca przede wszystkim Mikey Madison, odtwórczyni głównej roli.
Werdykt odczytała przewodnicząca jury Greta Gerwig, reżyserka m.in. zeszłorocznego przeboju „Barbie”. Najważniejsze nagrody:
Złota Palma: Sean Baker za film „Anora”
Grand Prix: Payal Kapadia za film „All We Imagine as Light”
Najlepsza reżyseria: Miguel Gomes za film „Grand Tour”
Nagroda jury: Jacques Audiard za film „Emilia Pérez”
Najlepszy scenariusz: „Substancja”, reż. Coralie Fargeat
Nagroda specjalna za najlepszy scenariusz: Mohammad Rasoulof za „The Seed of the Sacred Fig”
Najlepsza rola kobieca: Adriana Paz, Zoe Saldana, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez za role w filmie „Emilia Pérez”
Najlepsza rola męska: Jesse Plemons za rolę w „Rodzajach życzliwości”
Złota Kamera dla debiutu reżyserskiego: „Armand”, reż. Halfdan Ullmann Tøndel
Złota Palma dla filmu krótkometrażowego: „Człowiek, który nie mógł milczeć”, reż. Nebojša Slijepčević
Wyróżnienie dla filmu krótkometrażowego: „Bad for a moment” reż. Daniel Soares
Cannes 2024: niespodzianki i sensacje
77. edycja festiwalu filmowego w Cannes obfitowała w niespodzianki i sensacje. Długo wyczekiwane (i równie długo kręcone) dzieła nie zawsze spełniały oczekiwania krytyków i widzów (jak „Megalopolis” Francisa Forda Coppoli), inne zaskoczyły w dobrym tego słowa znaczeniu. W sumie do selekcji zgłoszono rekordową liczbę ponad 2 tys. filmów z całego świata. Jury głównego konkursu przewodniczyła w tym roku Amerykanka Greta Gerwig. O Złotą Palmę walczyły 22 tytuły, tylko cztery wyreżyserowane przez kobiety.
Sensację budził m.in. jedyny polski film, a sciśle: duńsko-polsko-szwedzka koprodukcja „Dziewczyna z igłą” w reżyserii Magnusa von Horna. Bohaterką jest tu postać wzorowana na Dagmar Overbye, pochodzącej z maleńkiej wioski Assendrup niedaleko Kopenhagi, karanej za drobne kradzieże matce pięciorga dzieci, prowadzącej niedochodową cukiernię w dzielnicy Vesterbro. Zajęciem, które faktycznie przynosiło jej dochód, było pośrednictwo przy adopcjach (prawo zakazywało wtedy aborcji). Czyli co właściwie? „Prawda okazała się tak straszna, że twórcy filmu proszą, aby nie zdradzać finału, który dla wielu może okazać się trudnym do wytrzymania wstrząsem” – pisze Janusz Wróblewski.
Tegoroczną edycję festiwalu w Cannes Janusz Wróblewski relacjonował na Polityka.pl i obszernie podsumuje już w najbliższym numerze „Polityki”.