Charlie LeDuff, autor nagrodzonej Pulitzerem „Detroit. Sekcja zwłok Ameryki”, opowie czytelnikom w Polsce o swojej najnowszej książce – „Shitshow! Ameryka się sypie”. Oto jej fragment.
Opór przeciwko magazynom i komiksom nieco zelżał podczas wojny, ale gdy znowu zapanował pokój, postanowiono walczyć z dawnym wrogiem.
To, że więzienie wpisane jest w los przyzwoitego człowieka, miał wpojone przez ojca od dzieciństwa.
Przywódcy czechosłowackiego narodu, zwłaszcza prof. Masaryk i Dürich, przesyłają Wam to przesłanie.
Cała Albania krzyczała: „Zaczynamy od zera!”.
W 2014 roku urugwajski rząd stwierdził, że skoro dzieci dostały po laptopie, to i starszym należy się coś od życia.
Felix Sater, rany, musiałbym się zastanowić.
My się z psami wyczuwamy. Wiem, kiedy mogę się zbliżyć, a kiedy mam się trzymać z daleka.
Szwedzki artysta nie czuje strachu, pomimo strzałów, krwi i wrzasków.
Nie upłynęło wiele czasu i samoloty podzieliły się na pary brytyjsko-niemieckie i rozpoczęły „zabawy” w kotka i myszkę.
Pacjenci kliniki uniwersyteckiej wprawili go w natychmiastowy szok.
Prawa ekonomiczne i socjalne kobiet należą dziś do najbardziej zagrożonych.
Tak, nasz narodowy symbol, kiedy tylko może, sięga po padlinę.
Wstąpiłam do lasu i moje życie się rozpoczęło.
Po dwóch tygodniach skróconego kursu tańca, zasad higieny i antykoncepcji, przygotowania mikstur rozwiązujących języki, wieczorami zaczęto dziewczętom puszczać filmy.
Powiedział to łagodnym tonem, w którym dało się wyczuć zawoalowaną groźbę wykluczającą odmowę.
Żadnych nieodebranych połączeń, żadnych wiadomości. Miała ochotę rzucić telefonem o ścianę, ale zabrakło jej sił.
Barra barra. Barra barra. Zepsucie, zawiść, nie ma zaufania.
Bandyci, menele, nawróceni, wsiowi i wybrani – twarz współczesnej Polski, od której tak łatwo się odwrócić.
Jeździ małymi, starymi samochodami zamiast wielkimi limuzynami.
Co roku dziesięć nagród jest przyznawanych naukowcom z całego świata za badania, które z pozoru wydają się szalone lub śmieszne, a najlepiej i takie, i takie.
Tylko człowiek, któremu woda cieknie na podłogę, jest w stanie zrozumieć, jak głęboko jestem wdzięczny obu panom oraz ich palnikowi acetylenowemu.
Nie jest to literacka praca, nie posiadam bowiem ani zdolności, ani aspiracji literackich.
A potem ruszyli. Orville biegł, co sił w nogach, trzymając skrzydło aż do momentu, gdy nie potrafił już dotrzymać kroku rozpędzonej maszynie.
Część studentów w mniejszych grupach urządziła burdy na ulicach. Przyłączyli się do nich chuligani i żądna sensacji młodzież szkolna.
Opisy piekielnej nudy kontrastują z kwiecistością języka, którego szczegółowość staje się miejscami poetycka.
W eseju Wilde’a indywidualizm to najważniejsze przesłanie Chrystusa.
Opowieść o czterech ścianach: drewnianych, z czasem murowanych, wbudowanych w krajobraz wsi.
Autorka w poetycki wręcz sposób opisuje przestawianie się na inny tryb życia, który w Orzeszkowie wciąż jeszcze dyktowany jest przez rytm przyrody i prawosławny kalendarz liturgiczny.
Książka o spotkaniu kobiet z miasta z kobietami ze wsi.
Autorka znakomicie pokazuje duszną, podszytą erotyzmem relację czworga dorosłych, obserwowanych przez dziecko i dorastającą dziewczynę, której Floryda wydaje się miejscem pełnym splendoru.
Są tu opowieści o polskiej tradycji i cudowna słowna szermierka. W tym tyglu anegdoty wszystko miesza się w sposób przewrotny i śmieszny.
Kolejny dowód na to, że film budzi tyle żarliwych kłótni i różnic zdań jak żadna inna forma sztuki.
Niepokojąca, wizyjna, a przy tym diablo śmieszna powieść Antrima to na poły portret współczesnej Ameryki, na poły zaś dystopia, wykorzystująca motywy z Kafki, Huxleya czy Goldinga.
Øyehaug trochę mruga okiem do czytelnika, ale też serio mówi, że czas męskich narracji się skończył, że teraz pora na kobiecą opowieść.
Historia nie ma żadnej fabularnej dynamiki, obraca się wokół mikrohistorii z życia bohaterek ujętych w balladowo-prorocką opowieść
Ten zbiór drobin stał się źródłem, z którego czerpią nieustająco inni pisarze.
Autor jest wytrawnym stylistą, który z prowincjonalnego kiczu wyczarowuje nadzwyczajne zdania.
W obyczajach i historii odległej, zdawałoby się, Syrii odnajdujemy rysy niepokojąco znajome.