W Chile Kościół lat 80. i całego okresu po upadku dyktatury był stworzony przez Karola Wojtyłę i Angelo Sodano. Oni byli na końcu łańcucha decyzyjnego. Na jego początku stał Fernando Karadima, największy przestępca seksualny wśród chilijskich duchownych.
Promienie słoneczne omiatają teren cmentarza. Wskazuję groby mojej siostry i Gudrun. Następnie idziemy do matki i ojca, ich skromne nagrobki stoją przy samym murze, w cieniu kasztanowca.
Jedyną drogą dla pracującej kobiety jest przyjęcie roli, jakiej wymaga od niej historia: uczestnictwo w rewolucji.
Pamiętajcie, mieszkańcy Kalep, że Prawo jest drogą Zbawienia. Nigdy o tym nie zapominajcie i niech nikt nie ośmieli się myśleć, że krytyka ze strony Zachodu, który uważa Prawo za barbarzyństwo…
Babcia posłała nas na pogrzeb. Sama nie chciała iść, bo za dużo ludzi. Milena szlochała tak głośno, że nikt nie miał wątpliwości, że cierpi najbardziej ze wszystkich.
Nie mogę ciągle jeździć do Polski, nie ma z tego aż takich pieniędzy. Muszę pojechać do Europy, popracuję parę miesięcy i wrócę. Fragment książki „Przemieszczenie” Margaryty Jakowenko.
Za kilka dni dostanie paszport, z którym będzie mógł pojechać na południe i przedostać się przez góry do Argentyny. Tam wsiądzie w samolot do Francji, gdzie już czekają osoby, które pomogą mu w nowym życiu. Ale to jeszcze nie tak szybko. Publikujemy fragment książki „Strefa mroku” Nony Fernández.
Na skutek tego przeorientowania, przejścia od wiedzy do władzy, nie wystarczy już samo automatyzowanie przepływów informacji o nas – celem jest teraz zautomatyzowanie nas.
I znów jesteśmy w roku 2018, siedzimy w tej samej kuchni, tylko sześćdziesiąt lat później.
Były to przełomowe tygodnie w historii społecznego oporu przeciwko partyjno-państwowej biurokracji.
Zainteresowana powrotami historii w teatrze, poszłam przyjrzeć się bitwom, wystawianym w ponowionym czasie, wykoślawionym niczym kość wyłamana w stawie.
Jeśli skupimy się na tych wzajemnych połączeniach w poprzek Obwarzanka, stanie się jasne, że jakość ludzkiego życia zależy od jakości życia planety.
Za każdym pańskim batem i każdą darmową skibą z pewnością niejednemu stawało przed oczami pytanie: a co gdyby pana nie było?
W okresie zimnej wojny techniki psychotropowe, rozwijane początkowo na potrzeby wojska, zaczęto wykorzystywać również w celach medycznych i rekreacyjnych na użytek ludności cywilnej.
Ludmiła, Stas i inni codziennie otrzymywali dokumenty w Wordzie zawierające artykuły o polityce i „wnioski”, które mieli z nich wyciągnąć: że Unia Europejska to tylko wasal Stanów Zjednoczonych, że Ukrainą – na którą Rosja najechała – rządzą faszyści.
Chcę lesbę na prezydentkę. Chcę na prezydenta kogoś, kto ma AIDS, i chcę pedała na wiceprezydenta, i osobę bez ubezpieczenia zdrowotnego.
Dobrze byłoby rozprawić się z błędnym wyobrażeniem, że ludzie pochodzą od małp.
Czy jesteśmy jedynymi rozumnymi istotami we Wszechświecie? Opowieści fantastycznonaukowe rozbudziły w nas oczekiwania, że odpowiedź brzmi „tak”.
Wyobrażać sobie, że możemy w nieskończoność powiększać gospodarkę światową, znaczy tyle, co negować najbardziej oczywiste prawdy o ekologicznych granicach naszej planety.
Zasadą było, że im większą czułyśmy niepewność, tym silniej zapiekałyśmy się w poczuciu własnej racji.
Nienawidzę samej siebie. Czy też raczej społeczeństwo mówi mi, że mam się nienawidzić, więc przynajmniej w tej kwestii postępuję, jak sądzę, słusznie.
Przed myśleniem: „mężczyzna, jeśli nie zaznaczono inaczej”, nie dało się uchronić nawet kwestii ludzkich kości.
Scraton zatraca się w berlińskich edgelands.
Debiutancka książka Dłużewskiej jest osobistą podróżą w głąb siebie.
Szymborska nieantropocentryczna jest dla nas do odkrycia dzisiaj.
Wydana po raz pierwszy blisko dwie dekady temu książka Blake’a Snydera do dziś uznawana jest za jeden z najpopularniejszych amerykańskich podręczników scenopisarstwa.
Jakubowska wyłuskuje z tej coraz ciemniejszej historii jasną nić – przede wszystkim dziedzictwo akuszerek i cielesność, która przenika tę opowieść, i sprawia, że nie chce się jej kończyć.
Morderstwo to wierzchołek góry, w książce najciekawszy jest wątek awansu, który zawsze ma cenę, grozi zerwaniem więzi albo utratą kontaktu z samym sobą.
Za sprawą tej świetnej autobiografii mamy szansę poznać bliżej losy Ai Weiweia, chińskiego artysty i aktywisty walczącego o prawa człowieka, oraz jego rodziny.
To nie jest, wbrew zapowiedziom na okładce, książka o wojnie w Ukrainie – dotyczy jej tylko pierwszy tekst.
Emilie Pine w swojej debiutanckiej powieści – przedtem wydała głośny zbiór esejów „O tym się nie mówi” – opisuje zaledwie i aż jeden dzień z życia swoich bohaterek.
Twórca „Kolekcjonera kości” nie wytraca tempa i nie wychodzi z formy.
Z kilku przydomków Krzysztofa Kozłowskiego ten tytułowy chyba najlepiej do niego pasuje.
Murek porusza wyobraźnię i zaprasza do rozmowy o ożywczej mocy dziewczyńskości.
W najnowszym kryminale Ryszard Ćwirlej wypełnia lukę w swoim pisarskim dorobku, umieszczając akcję we wczesnych latach 90., za to ponownie w okolicach Poznania.
Niemiecka pisarka Judith Schalansky powraca w „Spisie paru strat” do swojego ulubionego tematu, czyli zderzenia imaginacji z tym, co jest trudne do uchwycenia.
Ta niewielka książka wywołuje wiele emocji. Bo oto pisarka Katarzyna Michalczak opowiada o matce i synu z zespołem Aspergera. Czyli o sobie, a jej syn Radek włącza się w tę opowieść.