Na skutek tego przeorientowania, przejścia od wiedzy do władzy, nie wystarczy już samo automatyzowanie przepływów informacji o nas – celem jest teraz zautomatyzowanie nas.
I znów jesteśmy w roku 2018, siedzimy w tej samej kuchni, tylko sześćdziesiąt lat później.
Były to przełomowe tygodnie w historii społecznego oporu przeciwko partyjno-państwowej biurokracji.
Zainteresowana powrotami historii w teatrze, poszłam przyjrzeć się bitwom, wystawianym w ponowionym czasie, wykoślawionym niczym kość wyłamana w stawie.
Jeśli skupimy się na tych wzajemnych połączeniach w poprzek Obwarzanka, stanie się jasne, że jakość ludzkiego życia zależy od jakości życia planety.
Za każdym pańskim batem i każdą darmową skibą z pewnością niejednemu stawało przed oczami pytanie: a co gdyby pana nie było?
W okresie zimnej wojny techniki psychotropowe, rozwijane początkowo na potrzeby wojska, zaczęto wykorzystywać również w celach medycznych i rekreacyjnych na użytek ludności cywilnej.
Ludmiła, Stas i inni codziennie otrzymywali dokumenty w Wordzie zawierające artykuły o polityce i „wnioski”, które mieli z nich wyciągnąć: że Unia Europejska to tylko wasal Stanów Zjednoczonych, że Ukrainą – na którą Rosja najechała – rządzą faszyści.
Chcę lesbę na prezydentkę. Chcę na prezydenta kogoś, kto ma AIDS, i chcę pedała na wiceprezydenta, i osobę bez ubezpieczenia zdrowotnego.
Dobrze byłoby rozprawić się z błędnym wyobrażeniem, że ludzie pochodzą od małp.
Czy jesteśmy jedynymi rozumnymi istotami we Wszechświecie? Opowieści fantastycznonaukowe rozbudziły w nas oczekiwania, że odpowiedź brzmi „tak”.
Wyobrażać sobie, że możemy w nieskończoność powiększać gospodarkę światową, znaczy tyle, co negować najbardziej oczywiste prawdy o ekologicznych granicach naszej planety.
Zasadą było, że im większą czułyśmy niepewność, tym silniej zapiekałyśmy się w poczuciu własnej racji.
Nienawidzę samej siebie. Czy też raczej społeczeństwo mówi mi, że mam się nienawidzić, więc przynajmniej w tej kwestii postępuję, jak sądzę, słusznie.
Przed myśleniem: „mężczyzna, jeśli nie zaznaczono inaczej”, nie dało się uchronić nawet kwestii ludzkich kości.
Fred od samego początku wiedział, jaką grę prowadzi Donald, bo sam go tego nauczył. Manipulacje, kłamstwa, oszustwa – w oczach Freda były to całkiem normalne praktyki biznesowe.
Jeśli popiół w fajce sczernieje, nie ma mowy. Jeśli zbieleje, reportaż się uda.
W dniu przed uderzeniem huraganu dzwoni telefon. Gdy Mama żyła, podnosiła słuchawkę.
Pisarze chętniej wzruszają ramionami i pozwalają czytelnikom wierzyć, że opowieści rodzą się jak grzyby po deszczu, co może wróży nawet lepiej.
Niczego, co nie pociąga za sobą jakiejś umiarkowanej ilości tego pierwszego pod przymusem zaspokojenia tego drugiego, nie można nazwać życiem.
Namiętny czytelnik różnego rodzaju dzienników i wspomnień dzieli je na dwie osobne kategorie.
Musimy zakończyć epokę paliw kopalnych, tak samo jak Francuzi zakończyli epokę monarchii absolutnych.
W „Ucieczce od bezradności” Tomasz Stawiszyński kładzie na psychoanalitycznej kozetce everymana, który rozpaczliwie próbuje dopasować własne życie do obowiązujących wzorców społecznych i kulturowych.
Autor podsuwa czytelnikowi słuszne sądy, które mu się spodobają. I to może budzić dystans, bo nie każdy czytelnik lubi, żeby go brać pod włos.
„Dzikie żądze” czytają się świetnie.
Powrót do tego, co ukryte, zasłonięte, niemal zupełnie wymazane, po to, by nadać sens przeszłości.
Pośpiesznie zszyte szwy opowieści rozchodzą się, kiedy bardziej zastanowimy się nad tą historią.
W „Ostatnich ludziach” Maciej Jakubowiak przypomina, że koniec świata zaprzątał ludzkie umysły od zarania dziejów.
Atak na WTC to spełnienie czarnego snu ekspertów od terroryzmu, których dziś można tylko bezradnie cytować.
Atwood rozprawia się z romantycznym dziedzictwem i z powinnościami pisarzy.
Na uwagę zasługuje ukryty w opowieściach biograficznych i odniesieniach do piosenek dialog ojca z synem.
Książka Łukasza Barysa to opowieść o Pabianicach od strony kości i bez wątpienia jeden z najciekawszych debiutów tego roku.
Ekscytująca rozrywka, zaprzęgnięta, by podjąć z nami zajmującą dyskusję.
Ta książka przypomina sałatkę imieninową, w której część składników pochodzi z poprzednich dni.
Dostajemy dogłębną wiwisekcję wszystkich odcieni relacji matka i syn.
Kipiąca cynizmem, prześmiewcza powieść Thompsona to znakomita rozrywka.
Ten album jest prawdziwym pomnikiem – szczerą opowieścią o Stoczni i o współczesnej Polsce.
