Przemyślany, wizualnie trzymany w ryzach „Wilkołak” sprawia wrażenie dzieła dojrzałego, świadomie czerpiącego z gatunkowych wzorców, umiejętnie omijającego pułapki stroniącej od psychologicznych niuansów postmodernistycznej sztuki.
„Potrójna granica” ma dobrą obsadę, ale jest filmem niespójnym.
Widz jest więc – który to już raz? – świadkiem upadku amerykańskiego snu, a wraz z nim człowieczeństwa.
W katolickim, konserwatywnym, homofobicznym, nieprzesadnie tolerancyjnym kraju jak nasz takie filmy jak „Girl” stanowią poważne wyzwanie.
Nagrodzone Złotą Palmą w Cannes „Złodziejaszki” są misternym i pełnym tajemnic filmem.
„Kapitan Marvel” to pierwsza z trzech planowanych w tej chwili przez studio filmowe produkcji. Oby w kolejnych miała szansę wykorzystać w końcu w pełni swoje superkobiece supermoce, bo na razie niestety nic takiego nie miało miejsca.
Clint Eastwood ma 88 lat i popiera Donalda Trumpa, więc „Przemytnik” mógł być równie dobrze jego – być może ciężkim do zniesienia – komentarzem dotyczącym problemów z imigrantami i sytuacji ekonomicznej amerykańskiej prowincji.
Szelc pozostawia niedosyt – szczególnie u tych, którzy oczekiwali, że pójdzie w stronę przemyślanego horroru, polskiego Jordana Peele’a.
Film jest nieznośnie patetyczny, a sam ciężar opowieści położony na dumę niezłomnego narodu i patriotyzm.
Główni bohaterowie filmu przedzierają się przez życie niczym Butch Cassidy i Sundance Kid, dostając przy tym finał, na jaki zasługują.
Reżyser w sprawny sposób między najprostsze sytuacje i zdawkowe dialogi rodziny wkłada niewyrażane myśli i uczucia, robi to precyzyjnie i starannie.
Zasługująca na uwagę twórczość pochodzącej z Umbrii reżyserki i scenarzystki Alice Rohrwacher jest u nas prawie nieznana.
Dużą zaletą tego wyprodukowanego przez National Geographic i nagradzanego dokumentu z tegorocznej oscarowej czołówki jest to, że nie szuka wyjaśnień dla sportowej motywacji i braku empatii głównego bohatera.
Już po kilku minutach oglądania filmu nasuwa się nieodparte wrażenie, że radosny infantylizm kina superbohaterskiego w porównaniu z nadętą, nieinteligentną i zawstydzająco żałosną wizją Zemeckisa to są jakieś himalaje ambitnej rozrywki.
Dziecko służy reżyserce do zdemaskowania destrukcyjnej siły tradycji i całego systemu opierającego się na deptaniu ludzkiej godności, utrwalającego nierówności i czerpiącego korzyści z wyzysku i łamania podstawowych wartości.
Reżyser, zaznaczając różnicę między niewinną, mocną miłością a nieefektywnym systemem sprawiedliwości, chce pokazać, że nadzieja i normalność są możliwe nawet w naprawdę trudnej sytuacji życiowej.
Rex lata statkiem kosmicznym z załogą miniaturowych welociraptorów.
Pasjonujące to może nie jest, ale za to zupełnie nieszkodliwe i czysto rozrywkowe.
Parafrazując jeden z przebojów Elvisa Presleya: wygląda jak anioł, chodzi jak anioł, mówi jak anioł, choć w rzeczywistości to istny diabeł w przebraniu.
Trzy aktorki (wszystkie z nominacjami do Oscara), reżyser i scenarzyści zapewniają świetną rozrywkę w XVIII-wiecznym kostiumie.