Śmierć Doroty wstrząsnęła wszystkimi. Polska kobiet wrze rozpaczą i dziwi się reakcjom lekarzy
Polska kobiet znowu wrze rozpaczą i gniewem, Polska mężczyzn znowu niewiele z tego rozumie. Mężczyzn niekoniecznie w znaczeniu biologicznej płci, tylko raczej patriarchatu: tego porządku, w którym hierarchia, tytuły i porządek dyskursu się liczą, a emocje czyjś głos dyskwalifikują. Zazwyczaj te dwie Polski jakoś się ze sobą układają, mają podzielone terytoria. Na przykład prawo jest „męskie”, opieka „kobieca” itp. – co nie znaczy, że te podziały wszystkim się wydają sprawiedliwe i zasadne. Ale teraz oś konfliktu jest ponad podziałami: tu chodzi o życie, a właściwie o śmierć.
W demokracjach takie graniczne wydarzenia wyznaczają definiujące momenty. Jeśli bowiem prawo lub instytucje są takie, że ktoś przez nie umiera, nie można ich nie zmienić. Konsensus, że zmiana jest niezbędna, już jest – niepotrzebna śmierć Doroty Lalik z Nowego Targu, 33-latki w chcianej ciąży, u której wody płodowe odeszły dwa tygodnie za wcześnie, wstrząsnęła chyba wszystkimi. Przy okazji tej debaty rozwiązał się worek spraw zamiatanych dotąd pod dywan: piekło kobiet wybrukowane ciążami, inne niepotrzebne śmierci, złe raportowanie, nawracający problem blokowania informacji i paternalizmu na oddziałach położniczych.
Aborcja przed wyrokiem TK i po nim
Ministerstwo Zdrowia broni się, powołując na wydane wytyczne, zgodnie z którymi „każda kobieta ma prawo do aborcji w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia, przesłanki te muszą być traktowane rozłącznie, a elementem zdrowia jest zdrowie psychiczne”, jak rekapituluje konferencję ministra Adama Niedzielskiego Fundacja FEDERA.