Medytacja o złożoności, tragizmie, ulotności ludzkiego losu, wsłuchana w podteksty i rytm poetyckiej prozy dwukrotnie nominowanego do Nagrody Pulitzera Denisa Johnsona, śmiało może się ubiegać o miano najsubtelniejszego filmu roku.
Można by rzec: kino moralnego niepokoju w pełnej krasie, ale to krzywdzące uproszczenie.
Friedrich Nietzsche przestrzegał, by ci, co walczą z demonami, uważali, by samemu nie stać się jednym z nich. Bardziej poetycka wersja tego aforyzmu głosi, by nie spoglądać w otchłań, bo ona również patrzy na nas. „Norymberga” jest ciekawym rozwinięciem tej myśli.
Polityczne awantury podczas rodzinnych spotkań – często znamy to, niestety, z własnego doświadczenia.
Brawurowa odpowiedź na hipokryzję polskiego Kościoła, ślepego i głuchego na wyzwania współczesnego świata.
To kino pozbawione zbędnego komentarza, cisza mówi tu więcej niż słowa.
Projekt marzeń, stanowiący kulminację gotyckich zainteresowań eksplorowanych właściwie od zawsze przez autora „Kształtu wody”, budzi zachwyt głównie na poziomie oprawy plastycznej.
Obrazoburcze, dekadenckie widowisko greckiego wizjonera lubującego się w obnażaniu ludzkiej głupoty na pierwszy rzut oka wydaje się groteskową komedią. W rzeczywistości stanowi gęstą tematycznie i niepokojąco aktualną refleksję nad nieuchronnym upadkiem cywilizacji.
Wiadomo, że kino Wojciecha Smarzowskiego dostarcza silnych emocji, że potrafi drażnić, prowokować, zmuszać do zastanowienia, a najczęściej szokuje.
Keanu Reeves wyraźnie się relaksuje po latach spędzonych w brutalnym świecie Johna Wicka.
To nie jest napakowane testosteronem kino akcji, chociaż ekstremalnych emocji w nim nie brakuje.
Na pierwszy rzut biografia Bruce’a Springsteena przypomina niedawny film o Bobie Dylanie: relacja z kilku miesięcy z życia muzyka w przełomowym momencie kariery, z wpisanym w tło wątkiem romantycznym.
Agnieszka Holland stworzyła zaskakująco odważny, pogłębiony intelektualnie portret artysty, bliższy esejowi niż klasycznej biografii.
Świat wymaga odgrywania określonych ról. Niektórzy lepiej odnajdują się w mundurze komendanta policji, inni w stroju elfa.
Jest to przewrotny thriller psychologiczny, w którym Julia Roberts wciela się w szanowaną wykładowczynię filozofii Uniwersytetu Yale.
Filmy o sportach kontaktowych często zamieniają rywalizację w krwawy balet, estetyzują. Safdie woli realizm.
Widowisko biograficzne Michała Kwiecińskiego, który zyskał renomę świetnego reżysera dzięki przejmującemu dramatowi wojennemu „Filip”, przedstawia Fryderyka Chopina zupełnie inaczej niż w znanej Polakom ikonografii.
Jude nie ma litości dla swoich rodaków, lecz w jego filmach my również możemy przeglądać się niczym w lustrze.
Niebywałej delikatności film wpisujący się w tradycję kina rodzinnego spod znaku Olmiego i braci Tavianich.
Metafora poczucia winy i odpowiedzialności. Chwilami zbyt dosłowna i przyciężkawa.