Olbrzymim walorem tej książki są przede wszystkim te fragmenty, które rejestrują zmiany obyczajowe, koneksje świata estrady ze światem polityki, a wreszcie to, co działo się z muzyką popularną przez kilka wspominanych tu dekad.
Podczas lektury nasuwa się pytanie: po co? Trudno być własnym adwokatem, rzecznikiem, recenzentem, bezstronnym kronikarzem. A Masza Potocka próbuje być nimi naraz.
To, co niosą bohaterowie tej prozy – broń, sprzęt, pamiątki, talizmany czy wyrzuty sumienia – przygniata także czytelnika.
Rudzka potrafi sportretować jak nikt inny starzejące się ciała i to życie już na niższych obrotach.
Choć serial „Kulawe konie” wiernie przenosi na ekran prozę Micka Herrona, warto sięgać po oryginały.
Bohatera tych snutych w długiej rozmowie wspomnień Marcina Rusteckiego nie trzeba przedstawiać 40-letnim fanom komiksu.
Nie chodzi tu o rzeczy, lecz raczej o błyski, zdumienia, namysły wytrącające z kolein codzienności, a przede wszystkim o ludzi.
Ta opowieść wyrasta z ducha literatury sowizdrzalskiej, i z ducha Rabelais’go, pomieszania wysokiego z niskim, a to wszystko utopione zostało w sosie osiedla lat 90., Tymińskiego i Korwin-Mikkego.
To kryminał w stylistyce cosy – zabawny, ironiczny. Tak cosy, jak tylko Bytom na to pozwala.
Choć książka nie zawsze nadąża za deklarowanymi ambicjami, już dla samego języka i suspensu warto po nią sięgnąć.
Książka „Syn Jezusa” Denisa Johnsona to rzecz kultowa i kapitalna.
„Agla” czytana już jako zamknięta całość pozwala się odkryć na nowo.
Tomasz Grabowski, socjolog i politolog, który po dłuższym pobycie w USA powrócił do kraju, buduje szerszy obraz naszego podstawowego problemu z dwoma Polskami.
Pisarz tworzy oszałamiające, budzące podziw opowieści, które wymykają się jednoznacznemu zaszufladkowaniu.
Sześcioro nurków głębinowych zamkniętych na miesiąc w komorze ciśnieniowej, którą opuszczają jedynie po to, by pracować na dnie Morza Północnego.
Rothfeld sama nie buduje żadnego systemu, tylko interpretuje i przygląda się nadmiarom i temu, co wymyka się kontroli.
Autor ma w Argentynie status żywej legendy, jest tytanem pracy, autorem dziesiątek powieści i nowel.
Ten reportaż momentami boli, ale ostatecznie krzepi.
Autor twierdzi, że to jego najambitniejsza książka, trudno się zgodzić, widząc naiwność głoszonych tu teorii, w które najwyraźniej sam uwierzył.
W najgorszym razie jest to książka kompletnie niewiarygodna, a w najlepszym – jednostronna.