Zrobiła się z tego tasiemcowa, emocjonująca powieść detektywistyczna: 19 października saga miała się zakończyć, ale wciąż nie znamy rozwiązania zagadki. W sobotę po południu Komisja Europejska poprosiła brytyjski rząd o informacje, co dalej. Boris Johnson wysłał do Unii trzy listy – niepodpisaną kopię wniosku o przedłużenie rokowań z Brukselą, list wyjaśniający, dlaczego premier się temu sprzeciwia, oraz pismo tłumaczące, dlaczego ustawa Izby Gmin o odroczeniu brexitu rozsadza brytyjską politykę. Wysyłając listy w ostatniej chwili, premier sprytnie uniknął aresztu.
Zdaniem korespondenta BBC w Brukseli negocjacje dotyczące odroczenia brexitu zostały już uruchomione i zajmą wiele dni. Na razie Unia i Johnson czekają na wyniki głosowań w poniedziałek i wtorek w Izbie Gmin, gdy będą się ważyć losy umowy.
Tak czy owak na historycznym, pierwszym od 40 lat weekendowym posiedzeniu Izby (poprzednio zdarzyło się to podczas wojny o Falklandy) Borisowi nie udało się pokonać opozycji. Nie było przełomu – była polityczna rozgrywka. Zamiast poprzeć porozumienie Johnsona posłowie zobowiązali go niewielką większością (322 za, 306 przeciw) do wystąpienia z wnioskiem o wydłużenie negocjacji. Obowiązek taki nałożyła na niego niedawna ustawa. Boris jednak zapowiedział, że będzie próbował przepchnąć swoją umowę jeszcze przed 31 października.
Głosowanie na kołku
„Nie będę negocjował odroczenia brexitu, a prawo wcale mnie do tego nie zobowiązuje” – mówił Johnson. Od czasu zawarcia kompromisu z Brukselą Boris chce się prezentować jako zbawca narodu, choć jego porozumienie jest dla Brytyjczyków mniej korzystne i bardziej kontrowersyjne niż Theresy May, bo zakłada utworzenie granicy celnej na Morzu Północnym, likwiduje m.