Gdy Rosja grozi, idea europejskiej armii gaśnie. Jak Europa chce się bronić?

Im poważniej Bruksela zajmuje się sprawami obronności, tym ciszej się robi wokół „armii europejskiej”. Hiperfederalistyczne idee wspólnych sił zbrojnych UE nie są bowiem skrojone pod rzeczywiste potrzeby Europy.

Ogłoszeniu strategii Komisji Europejskiej dla unijnego przemysłu obronnego towarzyszyły nieustanne zapewnienia, że to nie jest próba wchodzenia instytucji UE w uprawnienia państw członkowskich. „Nie chodzi o posiadanie armii UE, ale raczej o lepszą współpracę między 27 armiami” – podkreślał kilka dni temu szef unijnej dyplomacji Josep Borrell.

„Armia europejska”, czyli temat niekończących się rozważań federalistów w czasach, gdy widzieli w Unii projekt wręcz pacyfistyczny, znika z poważniejszych debat w czasach wojny u granic. Wprawdzie Borrell, jeszcze bez związku z Ukrainą, zaczął dwa–trzy lata temu promować ideę liczących do 5 tys. ludzi unijnych sił gotowości (do użycia poza obszarem UE), złożonych z żołnierzy wydzielanych z armii krajowych, czyli miała to być udoskonalona forma obecnych, nigdy nieużytych „grup bojowych UE”. To zatem coś podobnego do wspólnych misji koordynowanych przez NATO, które zresztą też nie ma żadnej wspólnej „armii Sojuszu”.

Komisja Europejska

Rosja

Unia Europejska

uzbrojenie

Wojna w Ukrainie

Tomasz Bielecki z Brukseli, Polityka Insight

Korespondent w Brukseli od 2009 r. (obecnie dla „Polityki” i Polityki Insight) z przerwami na relacjonowanie Arabskiej Wiosny z Kairu i Bengazi, rewolucji na Majdanie w latach 2013-14, czasem wydarzeń we Włoszech i Watykanie. Nominowany do nagrody Grand Press w 2017 r. w kategorii news za artykuł „Fortel PiS w walucie euro” (wspólnie z Agatą Kondzińską) w „Gazecie Wyborczej”. Wcześniej przez cztery lata korespondent w Moskwie. A jeszcze wcześniej zawodowy starożytnik od Izraela i Biblii Hebrajskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor „Krótkiej historii mafii sycylijskiej”.

Rozwiń