Biskup Rzymu, głowa Kościoła katolickiego. Wiele ról papieża

Aby zrozumieć lepiej, skąd się bierze władza papieska, a przy okazji zobaczyć całą strukturę władzy w Kościele, warto przyjrzeć się niektórym spośród oficjalnych tytułów „Jego Świątobliwości Franciszka, Biskupa Rzymu, Namiestnika Jezusa Chrystusa, Następcy Księcia Apostołów, Najwyższego Kapłana Kościoła Powszechnego, Prymasa Italii, Arcybiskupa i Metropolity Prowincji Rzymskiej, Suwerena Państwa Miasta Watykańskiego, Sługi Sług Bożych”.

Papa. Trudno by chyba było znaleźć w Polsce osobę, która nie potrafiłaby odpowiedzieć na pytanie, kto kieruje Kościołem, i podać jego imienia. Często nie jest już jednak tak łatwo wytłumaczyć, na czym dokładnie polega kierowanie Kościołem przez papieża i jak przekłada się to na życie wiernych. Samo słowo papież jest doskonale zrozumiałe – pochodzi od łacińskiego papa i greckiego pappas, oznaczającego tyle, co tata (czy wręcz staroświeckie papa). W starożytności odnoszono je do wielu biskupów, nazywając ich też ojcami (co czyni się przecież w odniesieniu do duchownych w większości języków do dzisiaj) lub właśnie ojcami świętymi. Papieżami do dziś tytułują się prawosławni i koptyjscy biskupi Aleksandrii. Te najpopularniejsze określenia niewiele więc nam tłumaczą. Tak jak zapowiedzieliśmy, przyjrzyjmy się więc następnym tytułom papieskim.

Biskup Rzymu. W największym przybliżeniu cała organizacja Kościoła katolickiego opiera się na prostej drabince: proboszcz – biskup – papież. Zwykły wierny może właściwie spokojnie przeżyć całe życie, nie spotykając swojego biskupa, a korzystając z tzw. posługi duchowej zwykłych księży. Ci jednak nie mogliby w Kościele robić prawie niczego, gdyby nie mieli na to polecenia i pozwolenia swojego biskupa. Każdy ksiądz podlega jakiemuś biskupowi (z wyjątkiem zakonników podlegających swoim przełożonym, odpowiedzialnym z kolei bezpośrednio przed papieżem), z rąk biskupa też przyjmuje święcenia kapłańskie. Natomiast każdy biskup sprawuje swoją funkcję z nominacji (lub przynajmniej zatwierdzenia) biskupa Rzymu.

Już na początku II w. św. Ignacy Antiocheński pisał, że Eucharystia jest ważna tylko wtedy, gdy sprawuje się ją w łączności z biskupem. Dlatego też podczas każdej mszy świętej wymienia się imię biskupa danego miejsca i biskupa Rzymu – następcy św.