W Polsce dramatycznie brakuje onkologów. Rok temu tę specjalizację wybrało 67 osób

Nowotwór złośliwy staje się jedną z wielu chorób przewlekłych, a onkologów klinicznych wciąż jest w Polsce dramatycznie mało. To trzeba – i można – zmienić.

W wielu laboratoriach na świecie konstruuje się specjalne przeciwnowotworowe przeciwciała, czyli mikroskopijne „klucze” do biochemicznych „dziurek” ludzkiego ciała. Takie przeciwciała, nazywane monoklonalnymi, naprowadzają układ odpornościowy na cel lub blokują biologiczne sygnały pobudzające nowotwór do wzrostu. Inny sposób na raka to stosowanie tzw. inhibitorów lub blokerów, czyli zakładanie biochemicznego hamulca na związki, które pozwalają nowotworowi rosnąć. Dzięki nim choroba zwalnia lub nawet całkowicie się zatrzymuje. Można też odciąć guz od substancji odżywczych. Leki antyangiogenne hamują rozrost naczyń krwionośnych otaczających i odżywiających raka (angiogeneza to proces tworzenia nowych naczyń).

To tylko trzy z dziesiątków nowych możliwości walki z rakiem, uzupełniających lepiej znaną i również udoskonalaną onkologiczną trójcę: chemioterapię, radioterapię i chirurgię. Często stosuje się kilka metod naraz. – Rozwój technologii medycznych oraz sprzętowych pozwala nam leczyć pacjentów radykalnie, czyli z intencją całkowitego wyleczenia z choroby nowotworowej, z coraz większą skutecznością – mówi Michał Siwik, lekarz rezydent Kliniki Onkologii i Radioterapii Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowego Instytutu Badawczego (NIO-PIB).

Siwik podaje przykład: – Jeszcze dwie, trzy dekady temu radykalne leczenie raka żołądka sprowadzało się do zabiegu chirurgicznego. Mimo wysokiej jakości chirurgii tylko co piąty pacjent przeżywał pięć lat. Dzięki terapii okołooperacyjnej udało się niemal podwoić liczbę wyleczonych osób. A kolejnych badań i potencjalnych opcji leczenia nawet w przypadku wznowy miejscowej czy przerzutów przybywa w zasadzie każdego roku.

Pierwsze doniesienia o testach klinicznych oceniających skuteczność przeciwciał monoklonalnych w leczeniu nowotworów publikowano w latach 80.