Serce? To się obrazuje! Nikt w Polsce nie wie o nim więcej niż on

Rozmowa z prof. dr. hab. n. med. Mateuszem Hołdą, kardiomorfologiem, laureatem Nagrody Naukowej w kategorii nauki o życiu, pierwszym polskim naukowcem, który otrzymał doktorat przed ukończeniem studiów, a tytuł profesora jako dwudziestoparolatek.

Polityka

MARTA ALICJA TRZECIAK: – Co było rozrusznikiem pana kariery naukowej?
MATEUSZ HOŁDA: – Odkąd pamiętam, oglądałem seriale medyczne, interesowałem się anatomią, budową ciała człowieka. Szczególnie fascynowało mnie serce: jak działa, dlaczego pracuje, kiedy się psuje? Jeszcze zanim rozpocząłem studia medyczne, wiedziałem, że będę chciał się zajmować układem krążenia, kardiologią. I konsekwentnie dążyłem do tego, żeby spełnić to pragnienie.

Chodziło bardziej o wiedzę, o karierę naukową czy o pomoc pacjentowi?
Moje zainteresowania dotyczą głównie nauki, zawsze postrzegałem siebie przede wszystkim jako anatoma. Ale jestem także lekarzem, pośrednio ta wiedza może oczywiście pomagać pacjentom.

Bo wbrew obiegowej opinii współczesna anatomia to wcale nie jest nauka zamknięta, zakończona, prawda?
Tak. Ja i mój zespół staramy się właśnie to pokazywać. Przez ostatnie dekady wiedza o anatomii serca pozostawała mniej więcej na niezmiennym poziomie, bo nie było takich technik obrazowania, jakimi dysponujemy obecnie. Tymczasem serce to coś znacznie więcej niż tylko dwa przedsionki i dwie komory. My dzisiaj pokazujemy, że w tym narządzie wciąż kryje się wiele zagadek. Kiedyś serce badano głównie metodą osłuchiwania. Dziś mamy echokardiografię, i to coraz dokładniejszą, z obrazowaniem trójwymiarowym. Mamy tomografię komputerową w coraz wyższej rozdzielczości, mamy rezonans magnetyczny czy też techniki radioizotopowe. Wszystkie te metody pozwalają lekarzom na diagnostykę chorób krążenia, a mnie i mojemu zespołowi na odkrywanie anatomii tego narządu na nowo. A kiedy znajdziemy coś interesującego, o czym wcześniej nie wiedziano, publikujemy prace naukowe, dzięki którym wiedza o budowie tego organu może zostać przełożona na praktykę kliniczną.