Świat Geto-Daków. Ziemie dzisiejszej Rumunii w starożytności i średniowieczu

Ślady najdawniejszej historii na późniejszych ziemiach rumuńskich.

Ion z Aniny. Chronologia dziejów gatunku ludzkiego wiedzie od epoki kamienia przez epokę brązu aż po epokę żelaza. Na terenie obecnej Rumunii nie znaleziono jak dotąd szkieletów gatunku homo z najwcześniejszej epoki kamienia (paleolitu). Najstarsze zachowane szczątki ludzkie pochodzą z mezolitu, środkowej epoki kamienia, a reprezentowane są przez zaledwie trzy paliczki znalezione w jednej z jaskiń. Natomiast nieco ponad 20 lat temu w jaskini w południowych Karpatach, nazywanej Jaskinią Kości (Peștera cu Oase), dokonano odkrycia, którym zainteresował się świat nauki. Znaleziono wówczas trzy czaszki wyglądem zbliżone do anatomii człowieka współczesnego. Ich datacja przypada na 42–35 tys. lat temu, co stawia je w rzędzie najstarszych szkieletów naszego gatunku w Europie. Jedna z tych czaszek, którą nazwano Ionem z Aniny, została przebadana dokładniej. Stwierdzono, że jej właściciel między czwartym a szóstym pokoleniem pochodził od neandertalczyka. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyby nie to, że – jak wynika z odkrycia – krzyżowanie się dwóch gatunków homo (Homo neanderthalensis i Homo sapiens) trwało być może dłużej, niż dotychczas przypuszczano.

W stronę rolnictwa i stałych siedzib. W prehistorycznych dziejach rumuńskich ziem występowała powszechnie znana w Europie kultura oryniacka (33–26 tys. lat p.n.e.), gdy pojawiły się nowe narzędzia (m.in. toporzyska, strzały i groty), mniejsze niż dotychczas, ale wykonane znacznie bardziej precyzyjnie. Ludzie zaczęli budować swoje siedziby, chować zmarłych, a także tworzyć słynne figurki Wenus, co łączy się z elementami życia religijnego i duchowego, podobnie jak pojawienie się instrumentu – fletu.

Alamy/BEWTarcza geto-dacka, I w. p.n.e.

Pierwsze społeczności neolityczne wiążą się z kręgiem kulturowym Starčevo-Kriș, w którym praktykowano gospodarkę hodowlaną, ale także elementy rolnictwa, np.