Dżakarta zostanie porzucona. Indonezja ma nową stolicę

Zagrożona sejsmicznie, podtapiana i zapadająca się Dżakarta, z korkami i najbardziej zanieczyszczonym powietrzem na świecie, zostanie pozostawiona sama sobie.

Prezydent Joko Widodo od paru dni mieszka już w nowym pałacu, ale z okien ma widok na niekończący się plac budowy. 17 sierpnia Indonezja, uroczyście i raczej na wyrost, inauguruje nową stolicę. Z Dżakarty na Jawie, 30-milionowej aglomeracji, przenosi ją 2 tys. km do Nusantary na Borneo, gdzie powstaje z niczego i pośrodku niczego. Pięcioetapowy plan, realizowany obecnie przez 150 tys. budowlanych, przewiduje tu dwumilionowe miasto o powierzchni dwóch Nowych Jorków, na jej dwóch trzecich ma zostać odtworzony las tropikalny. Całość, wzorowana na doświadczeniach Singapuru, ma być smart. Energia z odnawialnych źródeł, elektryczny transport, podziemny system odbioru śmieci – i do 2045 r. neutralność węglowa.

Wszystko to na papierze wygląda imponująco, ale ten wielki futurystyczny projekt wzbudził spory sceptycyzm. Zanim odbuduje się przyrodę, trzeba ją będzie mocno zniszczyć, koszty infrastruktury będą gigantyczne, teren jest mało dostępny, finansowanie niepewne: wycofali się Japończycy i inwestorzy z Emiratów, a planowanie przestrzenne nigdy nie było tutaj mocną stroną. Całość przedsięwzięcia wyceniono na 33 mld dol., co też jest podważane jako suma mocno niedoszacowana.

Istnieje także obawa, że nowa stolica to ucieczka do przodu i że zagrożona sejsmicznie, podtapiana i zapadająca się Dżakarta, z korkami i najbardziej zanieczyszczonym powietrzem na świecie, zostanie pozostawiona sama sobie. Popularny wśród ludu prezydent Widodo był przez lata jej gubernatorem, a w październiku, po dwóch kadencjach, przekaże władzę w kraju swojemu głównemu konkurentowi Prabowo Subianto (wybory prezydenckie odbyły się w lutym). Co prawda wiceprezydentem ma być syn Widodo, a Subianto obiecał lojalną kontynuację, ale nic tutaj nie jest pewne. Tak jak losy projektu Nusantara.