Robert Zemeckis: mistrz nostalgii, który utknął w przeszłości. Jego nowy film to kolejna klęska

W latach 80. Robert Zemeckis należał do reżyserów kształtujących nowe oblicze Hollywood. Dziś bezskutecznie szuka pomysłu na swoje kino.

Na plakacie filmu „Here. Poza czasem” można zobaczyć Toma Hanksa i Robin Wright, jednak głównym bohaterem tej opowieści jest dom. Przestronny, klasyczny podmiejski budynek, wybudowany w użytkowym stylu Arts and Crafts. To tu rozgrywa się większa część fabuły, w krótkich, epizodycznych scenach streszczająca życie mieszkających w domu rodzin, przede wszystkim Richarda i Margaret Youngów (Hanksa i Wright w wielu scenach odmłodziły efekty specjalne wspomagane sztuczną inteligencją), ich rodziców i dzieci.

W wyreżyserowanym przez Roberta Zemeckisa filmie najciekawszy jest wyjściowy pomysł: przez cały seans – poza kilkunastoma sekundami w samym finale – nie zmienia się perspektywa, jakby kamera stała nieruchomo w jednym miejscu. Obserwujemy jeden konkretny punkt, gdzie przed eonami stąpały dinozaury (tak, Zemeckis sięga aż do czasów jurajskich), gdzie miliony lat później mieszkali rdzenni Amerykanie, swoją posiadłość budował syn Benjamina Franklina, a wreszcie, u progu XX w., został wybudowany filmowy dom. Scenariusz „Here. Poza czasem” powstał na kanwie cenionego komiksu Richarda McGuire’a. I Zemeckis wzorem oryginału czasami dzieli ekran na kilka kadrów, w których przenikają się różne plany czasowe – lecz to, co działało w powieści graficznej, tu okazuje się jedynie niewiele znaczącym popisem technicznych możliwości. Pogłębioną refleksję na temat przemijania, czasu, kruchości ludzkiego doświadczenia reżyser wraz ze współscenarzystą Erikiem Rothem (skądinąd znakomitym autorem, sześciokrotnie nominowanym do Oscara) zamienili w banalną, podszytą naiwnym optymizmem historyjkę o tym, że życie jest piękne, nawet jeśli trzeba się mierzyć z perspektywą choroby, śmierci i spłaty kredytu hipotecznego.

Wycieczki w przeszłość

Zemeckis próbował w kapsule czasu zamknąć amerykańskie doświadczenie, ale poniósł klęskę, bazując na stereotypach i zbyt mocno wierząc w siłę nostalgii.