Polska nauka czeka na ministrę, a Lewica ławkę ma krótką. Ostatnie słowo należy do Tuska

10 stycznia 2025

Posiedzenie rządu Donalda Tuska Mateusz Skwarczek / Agencja Wyborcza.pl

Sądzę, że wszystko rozegra się między dwiema kandydaturami. A jako że Czarzasty zaliczył wpadkę z nominowaniem Wieczorka, to tym razem premier będzie miał ostatnie słowo. Wyczołganie się z tego grzęzawiska to będzie nie lada wysiłek.

Dariusz Wieczorek kończy swoją misję ministra nauki. To dobrze. Niezależnie od wszystkich kontrowersji i wpadek był to po prostu niewłaściwy człowiek na niewłaściwym miejscu. Jego nominacja była ściśle partyjna (żeby nie powiedzieć – partyjniacka) i niezależnie od osobistych zalet przyjaciela szefa Lewicy i wicemarszałka Sejmu Włodzimierza Czarzastego stanowczo nie był on osobą z resortu, czyli znającą się na sprawach zarządzania w nauce. Już sam ten fakt był powodem rozczarowania, a nawet zgorszenia w środowisku akademickim, które dość powszechnie uznało, że resort został potraktowany jak „łup partyjny” i obsadzony partyjnym funkcjonariuszem. Nie było dotąd takiego przypadku, aby ministrem nauki została osoba bez choćby doktoratu i doświadczenia pracy na wyższej uczelni.

Lewica straciła szansę, aby zyskać uznanie w bliskim sobie przecież środowisku akademickim. Wyznaczając dobrego kandydata na ministra, mogła znacznie poprawić wizerunek i zdobyć bądź odzyskać tysiące wyborców pośród wykładowców i innych pracowników wyższych uczelni.

Nauka: decyzja należy do Tuska

Dziś Lewica otrzymuje drugą szansę. Jak powiedział nam przewodniczący Czarzasty, w ciągu tygodnia lub dwóch, po spotkaniu z premierem Tuskiem, wskazany zostanie następca Dariusza Wieczorka. Obecnie jest aż siedmiu kandydatów, którzy – jak podkreślił Czarzasty – mają dobrą opinię i nikt nie zgłasza do nich zastrzeżeń. Ostatecznie jednak decyzja należy do premiera. Jak można się domyślać, podczas spotkania Czarzastego z Tuskiem mowa będzie o więcej niż jednej osobie.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.