Coraz bardziej boimy się młodych przestępców. Agresywnych, bezwzględnych, pozbawionych skrupułów. Stereotyp jest taki: młodych przestępców wsadza się do poprawczaków, co jest bezcelowe, bo oni tam się tylko uczą bandyckiego rzemiosła. Więc opinia publiczna krytykuje poprawczaki, mówi: wsadzać małolatów do kryminału. Rzeczywistość jest inna: system opieki nad dzieciakami, które popełniły przestępstwo lub prostą drogą do tego zmierzają, to machina wielu instytucji, z których akurat zakłady poprawcze, gdzie trafiają nieliczni, wyglądają najlepiej. System zacina się. Pogrążył się w biedzie i nieudolnej reformie. Dziecko, które trafia w tryby państwowych instytucji wychowawczych, zbyt często już się z nich nie wydostaje, idzie schematyczną, powtarzalną drogą, w jednym kierunku – w dół, na dno.
Prof. dr hab. Witold Rużyłło. Instytut Kardiologii w Warszawie
Polska przegrała z Portugalią 0:4. Dla nas to już koniec tego mundialu, w meczu ze Stanami Zjednoczonymi będziemy walczyć co najwyżej o jakiegoś honorowego gola na mistrzostwach świata. Smutno. Po szesnastu latach nieobecności wróciliśmy do światowej ligi na chwilę i teraz wracamy na swoje zwykłe miejsce.
Głowa boli od nadmiaru żywności. Kilka tygodni przed świetnie zapowiadającymi się żniwami magazyny zawalone są 4 mln ton zboża z poprzednich zbiorów, a młyny chętnie kupują tańsze ziarno z zagranicy. Nadmiar podaży zbija poniżej opłacalności ceny wieprzowiny, a w chlewikach nabierają ciała kolejne zastępy tuczników. Nie do wypicia jest rzeka mleka, a pracowite pszczoły narobiły miodu nieświadome, że cukru też mamy za dużo. Jednym słowem – klęska, kryzys, dopust boży. Ale recepty, jakie wymuszają na rządzie związki i partie chłopskie, gwarantują im wprawdzie wzrost popularności na wsi, jednak ich zastosowanie grozi jeszcze większym dramatem.
Mamy niezwykle przedsiębiorczych urzędników. Jak Polska długa i szeroka dorabiają na boku – szkolą, doradzają, piszą opinie, udzielają konsultacji, wykonują projekty, handlują nieruchomościami. Okazję do tych intratnych zajęć tworzą zatrudniające ich urzędy, a sprzyja nieprecyzyjne prawo, brak jasnych reguł etycznych i atmosfera przyzwolenia. W efekcie służba publiczna staje się często tylko okazją do akwizycji prywatnych usług.
Rząd Leszka Millera boryka się z załamaniem gospodarczym, a zarazem wszystko wskazuje, że będzie to pierwszy gabinet III RP, który kupi dla siebie, prezydenta oraz parlamentarzystów sześć luksusowych odrzutowców pasażerskich. Do przetargu zaproszono trzy firmy. Zwycięska dostarczy rządowi sześć maszyn.
Jeśli nie dobierzemy się do majątków zgromadzonych przez gangsterów, wojna z nimi będzie skazana na przegraną – twierdzi policja, alarmując aparat sprawiedliwości i służby skarbowe. Przypadek pewnego powszechnie znanego w Olsztynie bandyty dowodzi jednak, że ani wymiaru sprawiedliwości, ani służb skarbowych w najmniejszym stopniu nie obchodzi jego zdobyty z niejasnych źródeł majątek.
Lech Nikolski, szef gabinetu politycznego premiera Millera, służył tej samej partii, choć o kilku nazwach, od dwudziestu pięciu lat. I czekał. Patrzył, jak inni robią kariery i spalają się u władzy. Koledzy cenili go i lubili również dlatego, że im nie zagrażał. Dzisiaj jest Nikolski jednym z najbardziej wpływowych polityków w kraju. A i tak niektórzy uważają, że dopiero się rozkręca.
W czerwcu 150-osobowy parlament Albanii wybierze nowego prezydenta. Kandydatów do przejęcia fotela po Rexhepie Mejdanim jest kilku i na razie trudno wskazać zdecydowanego lidera. Albańczycy wątpią też, czy wybór nowego prezydenta poprawi dramatyczną sytuację najbiedniejszego kraju Europy.
Rozmowa z Sigmarem Gabrielem, premierem Dolnej Saksonii, o tym, jak rządzić własnym kawałkiem kraju
Część komentarzy na temat niedawnego skandalu wokół lwowskiego Cmentarza Orląt sugeruje, iż jest on wynikiem jakiejś tajemniczej walki Lwowa z Kijowem. Bardziej odważni komentatorzy ową walkę przedstawiają jako konsekwencję coraz wyraźniejszego separatyzmu zachodnioukraińskiego, zaczynającego rozsadzać państwo.
[dobre]
[bardzo dobre]
I oto doczekaliśmy czasów, kiedy nuda przestała być kojarzona tylko z bezczynnością. Dziś nudzimy się inaczej. Czasami bardzo intensywnie i z wielkim wysiłkiem. Bo też nuda dziś jest nie tyle stanem ducha, ile stylem życia, znakiem czasów.
„Fotografie” Janusza Andermana, krótkie impresje prozatorskie zamieszczane w „Gazecie Wyborczej”, a teraz wydane w książce, rzeczywiście czyta się tak, jakby się oglądało znalezione przypadkiem zdjęcia z różnych czasów i miejsc. Przyjaciele i znajomi, których już od dawna nie ma na tym świecie, sytuacje liryczne i groteskowe, wspomnienia sprzed lat, epizody z PRL i z początków III Rzeczypospolitej.
Sceptycy wątpili, czy Mario Vargas Llosa napisze jeszcze wybitną książkę. Po „Wojnie końca świata”, wydanej w 1981 r. – ostatnim dziele o epickim rozmachu – przyszły lata chude. Pisarz spróbował swoich sił w polityce i niewiele brakowało, a w 1990 r. zostałby prezydentem Peru, gdyby na jego drodze nie stanął „człowiek znikąd” – Alberto Fujimori. Być może ta nieudana przygoda z polityką sprawiła, że Llosa powrócił w najnowszej powieści do jednego ze swoich ulubionych tematów – latynoamerykańskiej satrapii, na której zna się lepiej niż cały zastęp politologów.
Gwiazdą tegorocznego Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Kontakt w Toruniu miał być duński Odin Teatret, jedna z najjaśniejszych legend drugiej połowy minionego wieku. O sprowadzenie tego zespołu dyrektor festiwalu Jadwiga Oleradzka walczyła dobrych parę lat. Czy było warto? Wśród obserwatorów przeważały raczej myśli niechętne. Przy wszelkich jednak zastrzeżeniach sama rozpiętość zamysłu Eugenia Barby postawiła prace pozostałych uczestników festiwalu, młodszych o jedno lub parę pokoleń, w innym świetle.
Najpierw byli francuscy impresjoniści zachwycający się japońską kaligrafią. Później pojawił się Gauguin, zapamiętale malujący na Tahiti miejscowe piękności. Tak rozpoczęły się dzieje intensywnych, choć powikłanych związków między kulturą Zachodu a tzw. Trzecim Światem. Jednym z ostatnich ogniw tej historii jest Shirin Neshat. Prace oglądać można w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej.
Polskie lecznictwo uzdrowiskowe jest ciężko chore. Sanatoria niszczeją. Rośnie liczba nieczynnych obiektów podobnie jak kolejka pacjentów kas chorych czekających na skierowanie. Co gorsza, nie ma pomysłu na sensowne zmiany. Nie wiadomo też, kto miałby się tym zająć. W ramach reformy w Ministerstwie Zdrowia zlikwidowano nawet departament ds. uzdrowisk.
Władysław Jamroży, aresztowany niedawno były szef PZU, miał skłonność do ryzyka. Zagrał va banque o stawkę, przy której osiem milionów złotych, jakie dziś mu wypomina prokurator, to grosze. On grał o całe PZU. Przegrał i dlatego dziś musi za to zapłacić.
Do dzisiaj czytam „Myśli nowoczesnego Polaka” z pasją, z podziwem i z poczuciem gwałtownego protestu.
Papież kanonizował Ojca Pio nie z powodu jego stygmatów, lecz cnotliwego życia w służbie Boga i bliźnich. Z tego bierzcie przykład – zachęca Kościół. Ale miliony wiernych fascynują równie mocno, a może nawet mocniej, wizje, cuda i stygmaty włoskiego kapucyna.
W najbliższych latach naukowcy mają szanse opanować sposób uzyskiwania różnych tkanek czy nawet całych organów przeznaczonych do przeszczepów. Ich źródłem będą tzw. zarodkowe komórki macierzyste. Oznaczałoby to ogromny przełom w medycynie, porównywalny tylko z odkryciem narkozy i antybiotyków.
Amerykańska sonda Mars Odyssey 2001 znalazła na Czerwonej Planecie wodę. Jest jej dużo więcej, niż spodziewali się naukowcy, a to oznacza, że mogło tam istnieć, a może nawet przetrwało do dzisiaj, życie. Amerykanie i Europejczycy rywalizują teraz, kto pierwszy odkryje marsjańskie organizmy. Duże szanse na zwycięstwo mają uczeni ze Starego Kontynentu.
Edyta dokładnie pamięta, jak kroiła rzodkiewkę na cienkie plasterki. Zjadała po jednym i wchodziła na wagę sprawdzić, czy nie przytyła.
Minęło z górą pięć lat, od kiedy sierżant sztabowy Jan Gala strzelał na przystanku na warszawskim Bródnie. I kilka tygodni od ułaskawienia go przez prezydenta. Na tę decyzję bez wątpienia wpłynęła opinia publiczna, która po kolejnych zabójstwach policjantów coraz liberalniej patrzy na problem używania przez nich broni. A gdzie jest sam Gala? Gdzieś między poczuciem winy a poczuciem chwały.
Rozmowa z Bogdanem Bielskim, psychologiem, biegłym sądowym.
W liście protestacyjnym do premiera wójt Szaflar Stanisław Ślimak napisał, że budowa drogi ekspresowej do Zakopanego ma zadowolić próżność miejscowych prominentów. Ci, w odwecie, okrzyknęli wójta pierwszym destruktorem Podhala. Sprawa nabrała rumieńców, gdy okazało się, że Ślimak, nie mając poparcia wśród własnych ziomków, znalazł poparcie w rządzie.
„To było straszne”, „Zbezczeszczony hymn”, „Manipulacja Mazurkiem”, „Ohyda”, „Hańba i wstyd” – to tylko niektóre tytuły tekstów, jakie ukazały się w naszej prasie po tym, jak piosenkarka Edyta Górniak odśpiewała hymn narodowy przed pierwszym meczem reprezentacji Polski na mistrzostwach świata w piłce kopanej w Korei.
Jak wykazały przeprowadzone ostatnio badania, od naszych najbliższych zwierzęcych kuzynów różnimy się tylko odrobiną genów. Co zatem decyduje o naszym człowieczeństwie? Gdy genetyka odpowie na to pytanie, możliwe będą eksperymenty, wobec których dzisiejsze zapowiedzi klonowania człowieka wydają się dziecinną zabawą.
Do pojęcia filantropia przykleił się stereotyp: z jednej strony bieda, skrajna nieporadność, beznadzieja, z drugiej – bogactwo szukające moralnego usprawiedliwienia i reklamy. Bywa jednak i tak, że po jednej stronie staje człowiek ambitny, niepowszedni, odważny, po drugiej – sponsor, który dzielenie się dostatkiem rozumie jako rozsądną inwestycję. Takie właśnie pary stara się kojarzyć „Polityka” w ramach akcji „Zostańcie z nami”.
We Wrocławiu
Po tygodniowym urlopie w Wenecji, gdzie jedliśmy najlepsze we Włoszech (a co za tym idzie i na świecie) risotto z owocami morza i piliśmy wspaniałe białe wina z regionu Veneto, nie mogliśmy się przestawić na polską dietę. Postanowiliśmy więc przedłużyć pobyt nad Morzem Śródziemnym. Ale w Warszawie.
„Uwaga! Surowy zakaz fotografowania! Ktokolwiek złamie zakaz, zostanie oddany pod sąd wioskowy i trafi do więzienia!” – tablica w trzech językach: tzotzil (lokalny dialekt wywodzący się od języka Majów), hiszpańskim i angielskim wita obcych przy wjeździe do San Juan Chamula, w meksykańskim stanie Chiapas. Obok stoi drewniany krzyż, przystrojony jak choinka, i reklama Coca-Coli. Na pobliskim cmentarzu, wyrosłym wokół ruin opuszczonego kościoła, pełno Indian. Mężczyźni kopią świeży grób. Przed każdym stoi butelka coca-coli i kobiety siedzą wśród kopców z krzyżami. Rozmawiają i popijają colę. Pośrodku, w drewnianej trumnie, leży nieboszczyk.