Ze wszystkich dziewięciu bohaterek „Trojki” – licząc te, które od autorki dostały możność mówienia we własnym imieniu – tylko jedna nie tańczy tanga. Nie musi: jest bezpaństwowcem.
Choć nasz kawałek kontynentu, dawne demoludy, czasem uprzejmie nazywane „Europą Środkową i Wschodnią”, od jakiegoś czasu odzyskuje zainteresowanie czytelników i opinii publicznej, wciąż rzadko zastanawiamy się, co to znaczy, że jesteśmy regionem: swoistą całością przenikającą inne całości, takie jak narody, społeczeństwa, Unia Europejska czy nawet ONZ. Nikt nie zna tej naszej ślepej plamki lepiej niż Iva Svetlik, lektorka języków słowiańskich z węgierskim paszportem i pustką w sercu – tam, gdzie ludzie zwykle mają miejsce na dom:
„…mój ojciec, który był z regionu Prekmurje, poznał matkę, która była Serbką z Bośni. Przeprowadzili się do jej rodziców, którzy mieli dom w Kravicy. Tam się urodziłam, a oni wraz z falą imigracji w latach siedemdziesiątych przyjechali do Lublany.
– No to przecież byli zameldowani w Słowenii...
– Jako Jugosłowianie. Oni to sobie wszystko inaczej wyobrażali. W ich wyobrażeniu miałam przejąć dom w Kravicy, kiedy podrosnę.
– Więc faktycznie masz dom?
– Nie, nie mam.
– Co się z nim stało?
– Zgubił się na wojnie.
– Domy nie giną na wojnie jak ludzie.
– Ale ten jakby tak”.
Po odłączeniu się Słowenii od Jugosławii Ivę i jej rodzinę (poza bratem, który miał w papierach „pochodzenie serbsko-bośniackie” i zginął na wojnie o fantomową ojczyznę) objęła Ustawa o cudzoziemcach z 26 lutego 1992 r. Z dnia na dzień, nie wiedząc o tym, stali się obcy we własnym kraju. Jak relacjonuje Iva, już raczej beznamiętnie: „Ustawa weszła nagle i dotyczyła osób w każdym wieku. Lecz ludzie, którzy nie postrzegali siebie jako cudzoziemców, nie sądzili, że może ich dotyczyć.
