Kroją nas wszędzie: w tramwaju, w pociągu, w sklepie, na ulicy. Dwie trzecie przestępstw w Polsce to drobne kradzieże. Tych kradzieży boimy się najbardziej. I wcale tu nie chodzi o żal za wyrwanym telefonem komórkowym czy wydartym z samochodu radiem. Boimy się o zdrowie i życie, bo kradzież staje się coraz bardziej prymitywna i brutalna. Upokarza nas, że w Polsce wszędzie i ze wszystkiego można zostać okradzionym. Bardziej wrażliwych żenuje konieczność kratowania okien czy przykuwania roweru łańcuchem. Mówimy: dziki, bandycki kraj, nieskuteczna policja. Czterech na pięciu obywateli woła o zaostrzenie kar. Ale ilu spośród nich dziś, jutro w warsztacie, na bazarze, u znajomego trafi niewiarygodną okazję i kupi kolejną kradzioną rzecz? Ilu przy tym zadrży ręka, ilu przejdzie przez głowę refleksja, że biorą udział w zwykłym draństwie? W ten sposób – kupując kradzione – bez wielkich bossów i groźnych mafijnych żołnierzy tak zwani porządni obywatele wspierają pospolite złodziejstwo i podziemny rynek zrabowanych towarów. Nie hurtowy, nie taki z wielkich napadów, ale ten z włamań do samochodów, z kradzieży w szkolnej szatni, z wyrwanych kobietom torebek, z tego, co da się wynieść pod pachą ze sklepu. Sprawny, samoorganizujący się rynek złożony z tysięcy detalistów.
Prof. Zbigniew Religa. Dyrektor Instytutu Kardiologii w Warszawie Aninie
– My sobie jeszcze nie zdajemy sprawy, w jakim przedsięwzięciu bierzemy udział – mówił Jerzy Kawalerowicz na poprzedzającej światową premierę „Quo vadis” konferencji prasowej, zorganizowanej w hotelu nieopodal watykańskiej bazyliki, gdzie niegdyś znajdował się cyrk Nerona. – Jest w tym symbolika i okazja do refleksji – dodał, komentując udział w projekcji papieża Polaka, dwieście sześćdziesiątego czwartego następcy św. Piotra, który to apostoł miał się wkrótce pokazać na ekranie w auli Pawła VI.
– Jesteśmy w Azji! – wykrzyknął sprawozdawca radiowy, gdy Polacy strzelili trzecią bramkę Norwegom. Ogłosił w ten sposób, że nasi piłkarze nieodwołalnie awansowali do finałów mistrzostw świata, które zostaną rozegrane w Japonii i Korei. Wędrówkę do Azji poprzedził wiec śląski, czyli zlot kibiców i polityków na stadion w Chorzowie.
Premier Jerzy Buzek ma zwyczaj dymisjonowania w dwojaki sposób: albo tygodniami, a bywa że i miesiącami nie podejmuje decyzji, albo zainteresowani dowiadują się prawie z gazet, że właśnie zostali odwołani. Im bliżej wyborów, tym częściej premier używa tej drugiej metody. Ministra finansów Jarosława Bauca odwołano właściwie w ten sposób. Przedstawiciele kręgów finansowych, a więc najbardziej zainteresowani, mówili o szoku.
Kiedy cała Polska wciąż zastanawiała się nad śmiercią 14-letniego Adama, który 24 sierpnia 2001 r. w Gliwicach padł ofiarą straszliwie bezsensownej zemsty swoich rówieśników, w pokopalnianym opuszczonym budynku w Żorach odkryto zmasakrowane zwłoki 14-letniego Łukasza. Zginął 5 dni wcześniej z rąk o dwa lata starszego bandyty. Bo był niewygodnym świadkiem jego wcześniejszych przestępstw.
Rozmowa z dr psychologii Lucyną Kirwil z Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego
Profesor Paweł Januszewicz, do niedawna dyrektor Instytutu Pomnika Centrum Zdrowia Dziecka, spotyka się z dziennikarzami w mieście. W Instytucie od tygodnia rządzi już docent Janusz Książyk, zwycięzca konkursu na dyrektora. Profesor mówi, że został zdradzony, ciężko ukarany za krytykę reformy zdrowia, a wyniki konkursu ukartowano w ministerstwie. Protestuje i czeka na wybory parlamentarne.
Po raz drugi w tej kadencji Sejmu (a piąty w ogóle) poprosiliśmy sprawozdawców parlamentarnych, dziennikarzy, którzy większość swego zawodowego życia spędzają w gmachach przy ul. Wiejskiej, o wytypowanie najlepszych posłów i tych, którym należy wręczyć kartki z naganą. I od razu wniosek pierwszy: wśród najlepszych rozrzut głosów jest duży, zdecydowanych liderów brak. Jest dość wyrównana stawka, której przewodzi Ludwik Dorn (prawie całą kadencję poseł niezależny, dziś Prawo i Sprawiedliwość). Gdy idzie o najgorszych, pojawił się zdecydowany lider – Gabriel Janowski, obecny prawie we wszystkich wskazaniach.
Poprosiliśmy sztaby sześciu głównych ugrupowań (które osiągają najlepsze wyniki w sondażach przedwyborczych), aby przygotowały kilka trudnych pytań dla swoich rywali. Z założenia mają one sprawić kłopoty, zmusić do przemyśleń, dotknąć drażliwych punktów programów konkurentów. Wyniki naszej ankiety czytelnicy mogą potraktować jako ściągawkę, gdy podczas spotkań przedwyborczych kandydatów do foteli na Wiejskiej przychodzi czas na tzw. pytania z sali.
Rząd zdecydował o zgłoszeniu kandydatury Wrocławia do organizacji światowej wystawy Expo 2010. Optymiści liczą już pieniądze, które zyska miasto, Polska i inwestorzy. Niemcy stracili na organizacji Expo 2000 w Hanowerze 2,4 mld marek. Wrocław ma nadzieję, że na wystawie, która ma kosztować równowartość 7 rocznych budżetów miasta, nie tylko nie straci, ale jeszcze zarobi.
Nie pomogły groźby kibiców, którym już raz udało się zdemolować Kraków, ani prośby działaczy. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił pozwolenie na budowę supermarketu Ivaco, od którego uzależnił swój los najstarszy klub sportowy w Polsce. Prezes Cracovii oświadczył, że wyrok sądu zachwiał jego zdrowiem. Niefortunna inwestycja może zachwiać zdrowiem i budżetem całego miasta.
Stary komunistyczny aparatczyk Hejdar Alijew dobrze utrafił w nastroje swego ludu. Siedzący na bajecznie bogatych złożach nafty Azerowie miotają się między Rosją, Turcją, Iranem i Ameryką, nie wiedzą, czy pisać cyrylicą czy literami łacińskimi, ale jednego chcą na pewno: silnej ręki.
Przez ponad pół wieku stosunki z arabską mniejszością układały się niemal poprawnie. Teraz zaostrzający się konflikt palestyńsko-izraelski zmusza muzułmańskich obywateli państwa żydowskiego do wyraźnego sprecyzowania ich stanowiska. Koniec sielanki?
Państwo norweskie ma za dużo pieniędzy. Co z nimi zrobić? Rozdać obywatelom? Partie mają różne pomysły, ale jak przychodzi do wydawania – skąpią i zapas gotówki rośnie.
[bardzo dobre]
[bardz dobre]
W samym środku sezonu ogórkowego dwaj gentlemeni, którzy na światowych scenach mają nie byle jaką pozycję, wymienili ważne uwagi na temat uprawiania sztuki teatru w naszym kraju. Wymienili – i odlecieli z powrotem w rejon Elizejskich Pól. Zaś nad polami ogórkowymi zaległa gnuśna i leniwa cisza. Jak zwykle, od lat.
Adam Krzemiński ogłosił niedawno na łamach „Polityki” apel wzywający Andrzeja Wajdę, by zrobił film o Jedwabnem. Wajda odpowiedział podając przyczyny, dla których takiego filmu nie nakręci. Chciałbym i ja w związku z tą sprawą podzielić się osobistą refleksją.
Od „Pamfletu na siebie”, ostatniej opublikowanej książki Tadeusza Konwickiego, upłynęło 6 lat. Konwicki, wybitny prozaik i publicysta, a także reżyser filmowy, obchodzący w tym roku 75-lecie urodzin, zerwał w latach 90. z zawodem filmowca. Twierdził niedawno, że skończy również z pisaniem. Na początku września ukaże się „Pamiętam, że było gorąco” – wywiad rzeka Katarzyny Bielas i Jacka Szczerby z artystą, który zdradza w nim tajemnice swojej twórczości.
Muzyka rozrywkowa ma swoich bogów i herosów. I chociaż ich biografie układają się różnie – pełne są wzlotów i upadków, tragicznych zgonów, ale także nierzadkich chwil triumfu – to przywykliśmy, że losy te są nam doskonale znane i stanowią nie mniej istotną część artystycznej legendy niż płyty czy koncerty. Zapomina się jednak, że w kulturze popularnej jest także miejsce dla wykonawców, których dzieje owiane są tajemnicą. 9 września wystąpi w Warszawie The Residents – zespół słynący z tego, że nic pewnego o nim nie wiadomo.
Ministrowie, ekonomiści i politycy spierają się na temat rozmiarów i sposobów załatania dziury budżetowej. Wicepremier Janusz Steinhoff wezwał na pomoc grupę wybitnych ekspertów, tymczasem minister finansów Jarosław Bauc w ostatnich dniach swojego urzędowania po poradę zwrócił się do obywateli.
Powrócił dogmat równych żołądków – taki można wysnuć wniosek, gdy wsłuchać się w reakcje na informacje o perturbacjach polskiej gospodarki, a szczególnie na ujawnienie wielkiego deficytu budżetowego (patrz art. na stronach poprzednich). W bój posłano nowy dogmat – że w kapitalizmie pierwszy milion jest zawsze kradziony, a więc należy teraz w ramach akcji ratunkowej po pierwsze zabrać bogatym, bo ich indywidualny sukces i tak jest podejrzany.
Marlena urodziła się w grudniu 1901 r., Leni – w sierpniu 1902 r. Były piękne, utalentowane, ambitne i zdyscyplinowane. Przez moment rywalizowały ze sobą o tę samą rolę i o tego samego mężczyznę. Potem ich drogi się rozeszły, a one znalazły się na dwóch przeciwległych szczytach kultury masowej. Po stu latach spotykają się jako dwie przeciwstawne ikony Niemek XX wieku.
Wycofanie z rynku Lipobayu – popularnego leku obniżającego poziom cholesterolu – to duża porażka przemysłu farmaceutycznego i dowód na to, że leki źle dobrane mogą szkodzić naszemu zdrowiu. Trzeba też uważać, by nie zażywać jednocześnie niektórych rodzajów medykamentów, nie łączyć ich z pewnymi typami żywności i napojów.
Podróż samolotem ma wreszcie stać się przyjemna. Podczas lotu można będzie na przykład oddać dziecko do specjalnego przedziału, żeby w spokoju posurfować sobie w Internecie albo zdrzemnąć się wygodnie na leżance. Loty zapewne będą trwać znacznie krócej niż dzisiaj.
Jeszcze do niedawna wydawało się, że król Midas przejął pieczę nad tą branżą, tak dobrze się jej wiodło. Teraz reklama, jak cały rynek, przeżywa kłopoty. W ciągu dekady pracownicy polskich agencji musieli przerobić lekcję, która u innych trwała sto lat.
Nie zawodzi nas krakowska publiczność. I tym razem, na comiesięcznym spotkaniu w Salonie POLITYKI w klubie Pod Jaszczurami (29 sierpnia) zjawił się nadkomplet tych, którzy chcieli porozmawiać z przedstawicielami Unii Wolności: Tadeuszem Mazowieckim, Władysławem Frasyniukiem i Adrianem Furgalskim, reprezentującym młode, szybko obecnie awansujące środowisko unitów.
Pisanie powieści z Pilchem miało być zabawą wakacyjną, jednak w związku z niesłabnącym zainteresowaniem Czytelników postanowiliśmy ją przedłużyć. Będzie trwała tak długo, jak długo zechcecie się Państwo bawić.
Tradycyjna jesienna wojna na ramówki między telewizjami w tym roku zamieniła się w konflikt interesów.
Ojcowie pachnieli Przemysławką i nosili w teczkach złożone w kostkę włoskie ortalionowe płaszcze. Twarze matek błyszczały wieczorami od kremu żółwiowego. W podręcznikach historii ten okres otwierają przerywane burzliwymi oklaskami przemówienia Października, kończą grudniowe strzały na Wybrzeżu. Ale dla dzieci tamtej epoki – dziś czterdziesto- i pięćdziesięciolatków – wspomnienia mają smak oranżady w proszku i niedoj- rzałych jabłek, a w tle napis „Przepraszamy za usterki”.