Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji jest jedną z najdziwniejszych instytucji III RP. Powołana, aby pilnować ładu w eterze – stać na straży interesu publicznego, wolności słowa, prawa do informacji – sama jest przykładem bezładu i bezwładu. Ponad wszelką miarę upolityczniona, skłócona i zatomizowana, uchodzi za instytucję, w której każdy z członków reprezentuje swojego mocodawcę i walczy tylko o swoje media oraz strefy wpływów. Rada kompetencje ma niejasne i ciągle uszczuplane. Również dlatego jest nagminnie lekceważona przez nadawców i coraz słabiej rozumiana przez opinię publiczną. Tymczasem niedługo wygasa wiele przyznanych kilka lat temu koncesji, zwłaszcza radiowych. Trzeba będzie ponownie podjąć istotne decyzje – także o wielkiej wadze finansowej – bezstronnie ocenić ramówki i programy, położyć na szalę interes publiczny; trzeba także odpowiedzieć na wyzwania technologiczne. Rosną obawy, czy Rada w obecnej postaci jest w stanie podołać tym wyzwaniom.
Göran Persson. Premier Szwecji
O tym, że Deutsche Bank ma ochotę na przejęcie Banku Inicjatyw Gospodarczych, wiadomo było od kilku miesięcy. Niemcy próbowali tak i siak, od frontu i od tyłu, po dobroci i groźbami – ale prezes BIG Bogusław Kott jak doświadczony szachista przewidywał ruchy przeciwnika i w porę podejmował kontrakcje. Do czasu.
Sejm, niemal jednogłośnie, uchwalił ustawę ograniczającą zarobki w spółkach Skarbu Państwa. Ta gorliwość posłów tłumaczy się powszechnym oburzeniem, jakie wywołały informacje o wysokości zarobków i odpraw szefów państwowych przedsiębiorstw. Ale sama ustawa jest przykładem hipokryzji i populizmu. Można się spodziewać, że przyniesie więcej szkody niż pożytku.
Eugeniusz Kaczyński, właściciel marketu Eden w Zambrowie, postawił przed swoim sklepem metalową klatkę, w której zamierza – jak głosi stosowny napis – „w oczekiwaniu na policję” przetrzymywać złapanych na gorącym uczynku złodziei. Pomysł ten z jednej strony wywołał dyskusję na temat być może zbyt liberalnych zasad karania przestępców i złodziejaszków, z drugiej uruchomił lawinę spekulacji; w jaki sposób w świetle różnych artykułów i paragrafów kodeksów karnego, k.p.k. i cywilnego dałoby się ukarać właściciela sklepu, gdyby wsadził złodzieja do swojej klatki?
Piętnaście milionów widzów poszło w zeszłym roku na filmy polskie: oczywiście głównie na „Ogniem i mieczem” (ponad siedem mln) i „Pana Tadeusza” (pięć i pół mln), ale na wynik „pracowało” jeszcze kilka drobniejszych tytułów. W rezultacie dzieła krajowej produkcji przyniosły 60 proc. wpływów z kasy kin. Andrzej Wajda zwierzał się podczas ubiegłotygodniowej konferencji prasowej, iż w rozmowie z wicepremierem Leszkiem Balcerowiczem musiał dwukrotnie powtarzać tę liczbę. Rzeczywiście, trudno uwierzyć.
Czy jest coś nagannego, że w Lublinie państwowe pieniądze zasilają prywatne przedsięwzięcia? To czysty interes, budżet nic nie traci – zarzekają się związani z RS AWS dysponenci państwowego grosza. To brutalny skok na kasę – twierdzi czwórka lubelskich parlamentarzystów – co ciekawe – także z AWS.
Marian Krzaklewski zdementował pogłoski o rozpadzie Akcji Wyborczej Solidarność, ale zarówno on sam jak i premier przestali już ogłaszać, że cudowne ocalenie ministra skarbu jest sukcesem. Premier ocenia, że sytuacja jest bardzo trudna, a sam Krzaklewski nie wykluczył zmian w rządzie.
Spór Senatu z rządem o przyszłe losy Polaków ze Wschodu to kolejna runda starej bitwy romantyków z pozytywistami. Romantycy z Senatu przywróciliby obywatelstwo każdemu, kto miał związki z Polską. Nawet Wandzie Wasilewskiej, gdyby jeszcze żyła. Dla pozytywistów ze służb specjalnych każdy Polak ze Wschodu to przynajmniej fałszerz dokumentów.
Panuje przekonanie, że Republika Federalna trzęsie się w posadach: najpierw sprawa Kohla, potem kryzys w CDU, a obecnie kryzys państwa. I tak, i nie. Na dobrą sprawę jesteśmy świadkami normalizacji Niemiec. Społeczeństwo lubujące się w demokracji feudalnej – wiernie dotychczas grupujące się wokół kanclerzy i premierów landów, niczym wokół cesarzy i książąt udzielnych – dziś ogłasza suwerenność. Uczestniczy w wielkiej ogólnospołecznej debacie na temat polityki i moralności, a media dobrze sprawują funkcję kontrolną. Czego chcieć więcej?
Samego dramatu dziecka wystarczyłoby na powieść: sześcioletni malec w przewróconej sztormem małej łodzi na morzu widzi śmierć matki i kilkunastu innych osób, dryfuje na dętce samochodowej wśród rekinów, wyłowiony trafia pod opiekę krewnych w USA, którzy występują przeciw jego rodzonemu ojcu na Kubie.
[dla koneserów]
[dla najbardziej wytrwałych]
[dla mało wymagających]
Biorąc się w Łodzi za ograną i poczciwą (na pozór tylko, na pozór!) krotochwilę najlepszego polskiego komediopisarza, Agnieszka Glińska (tegoroczna laureatka Paszportu „Polityki”) przyjęła, jak się zdaje, to samo założenie, które rok wcześniej przyświecało Grzegorzowi Jarzynie przy pracy nad „Magnetyzmem serca”. Oboje spostrzegli, że stary Fredro, gdy zeń zedrzeć cienką, fałszywą pozłotę błahej ramotki, okazuje się mądrym i bystrym, ani nie naiwnym, ani nie anachronicznym obserwatorem świata. Godnym lepszego losu niż zalegalizowane wagary, czyli granie dla szkolnej dziatwy. Szukanie współczesnych walorów w dziele hrabiego Aleksandra zaprowadziło jednak parę inscenizatorów na całkiem rozbieżne ścieżki.
Rozmowa z Leonem Tarasewiczem, laureatem Paszportu „Polityki”
W kinach pojawia się coraz więcej filmów o życiu Cyganów byłej Jugosławii. Ukazują się płyty z cygańską muzyką, w aranżacji nie autentycznych muzyków ludowych, ale byłych jugosłowiańskich rockmanów. Bregović, Karailić, Stefanovski – ci, którzy kiedyś decydowali o nowoczesnym obliczu kultury jugosłowiańskiej, dzisiaj szukają swych korzeni na bazarach, pod meczetami, w czarszijach.
W Archiwum Akt Nowych w zespole dokumentów Wydziału Kultury KC PZPR, wśród oficjalnych i mniej oficjalnych pism dotyczących filmu Andrzeja Wajdy „Człowiek z żelaza”, znalazła się notatka-ekspertyza, oceniająca film. Zapewne miała wzmocnić argumenty przeciwników dopuszczenia „Człowieka z żelaza” na ekrany.
Rozmowa z Romanem Polańskim, reżyserem filmowym
„Esther”, najnowsza powieść Stefana Chwina, wyróżniona właśnie nagrodą Fundacji Kultury, to nie tylko książka do czytania: wysmakowana jak poprzednia powieść, czyli głośny „Hanemann”, pełna dygresji i rozważań jak jeszcze wcześniejsza „Krótka historia pewnego żartu”, wymaga lektury niespiesznej, nastawionej na rekonstrukcję misternie poukładanych wydarzeń i na konfrontację światopoglądową.
O tym, jakie będzie miasto w 2100 r. i później, zadecydują sprawy socjalne i ekonomia, a nie twórczy zamysł urbanisty i architekta. Procesy zachodzące w obu tych dziedzinach są nieodwracalne i żadna rewolucja nie zmieni ich biegu. Toteż w przyszłości dominować będą dwa rodzaje miast: Miasto Bogatych i Miasto Biednych. Nieść będą bagaż tego, co dziś rozumiemy przez te nazwy, a różnice między nimi maleć nie będą.
Łatwiej zmienić nazwę banku, żeby zarazem nie naruszyć popularnego skrótu PKO – niż zmienić prezesa, żeby być w zgodzie z prawem i zdrowym rozsądkiem. Powszechna Kasa Oszczędności Bank Państwowy będzie się odtąd nazywać PKO Bank Polski SA, ale kto będzie nim kierować? Wszyscy zapewniają, że kłopoty personalne PKO BP nie mają nic wspólnego z polityką i nikt w to nie wierzy.
Zaciekła walka o kształt ustawy reprywatyzacyjnej toczy się już kilka lat. Najnowszy rządowy projekt przerabia właśnie nadzwyczajna komisja sejmowa. Zwolennicy radykalnej reprywatyzacji snują ponure wizje. Brak ustawy może ponoć zagrozić nawet członkostwu Polski w Unii. Tymczasem polska reprywatyzacja trwa już od dziesięciu lat, mimo iż mówi się o niej niewiele, a jeszcze słabiej się ją dokumentuje.
Początek roku – najwyższa pora na wybór liceum dla ósmoklasisty! Czy poszukując dobrej szkoły warto kierować się rankingami? Zdecydowanie tak.
W przyszłości będziemy mieli moc przypisywaną bogom. Będziemy w stanie ożywiać to co nieożywione i nadawać życiu formę zgodną z naszym wyobrażeniem. Aby jednak wyposażyć się w moc bogów, musimy również mieć mądrość Salomona. A mądrości tej nie można zdobyć za pomocą kliknięcia myszą, twierdzi Michio Kaku, znakomity fizyk, autor książki fascynującej i przerażającej zarazem: „Wizje, czyli jak nauka zmieni świat w XXI wieku”.
Historia „Trybuny” oraz wydającej ją spółki Ad Novum przypomina brazylijski serial, w którym zwroty akcji bywają częste i gwałtowne, ale nie dla wszystkich zrozumiałe. Chociaż co jakiś czas gruntownie zmienia się obsada, to od pięciu lat niezmienny wydaje się być producent serialu – firma Universal oraz osoba reżysera Dariusza Przywieczerskiego.
Bill Gates, twórca i wieloletni szef Microsoftu, najdroższej firmy świata, wartej na nowojorskiej giełdzie blisko 600 mld dolarów przekazał 14 stycznia władzę nad swym imperium. Faktycznie Gates zaczął usuwać się z kierowania firmą już w 1998 r. Postawił kropkę nad „i” w momencie przełomowym dla Microsoftu. Koncern oczekuje bowiem na rozstrzygnięcie w trwającym od lat procesie antymonopolowym. W listopadzie ub.r. sędzia Thomas P. Jackson wydał opinię, że Microsoft stosował praktyki monopolistyczne. Dla koncernu pojawiła się realna groźba, że komisja rządowa uczyni z nim tak, jak ze Standard Oil na początku stulecia i At&T w latach siedemdziesiątych – podzieli na kilka mniejszych przedsiębiorstw, chroniąc rynek przed nadmierną dominacją jednego producenta.
Szpilman już nie pamięta, ile razy w ciągu pięciu lat wojny cudem ominął śmierć; czterdzieści czy może pięćdziesiąt razy. Ale nawet gdyby wybrać tylko kilka tych cudem oszukanych śmierci, życie Szpilmana układa się w gotowy, nie wymagający fabularyzacji scenariusz.
Samotność amisza wyrwanego ze swojego zboru jest przytłaczająca. Jacob i Anita czują ją często. Czai się za dnia w krótkich chwilach odpoczynku albo wkrada do izby po wieczerzy. W tej wielkiej samotności amisza jest jeszcze druga, mniejsza. Amerykanina na siedleckiej wsi.
W lipcu i wrześniu ub. roku „Polityka” (31 i 39) poświęciła dwie publikacje szykanom, którym systematycznie i od lat poddaje się polskich obywateli na austriackim przejściu granicznym w Drasenhofen. Podjęły ten wątek (z licznymi cytatami z „Polityki”) austriackie media. Cytat austriackiego celnika, przytoczony w „Polityce”: „Nie chcemy tu żadnych Polaków, także turystów”, zrobił w prasie jego kraju karierę.
Niewidomy od ponad dwudziestu lat Amerykanin znowu widzi dzięki sztucznym oczom, stworzonym przez bioinżynierów. Czy ludzkie zmysły, których utrata była dotychczas nieodwracalna, mogą być zastępowane przez aparaturę elektroniczną?
Uczeni z Tokio wyhodowali w naczyniu laboratoryjnym żabie oczy i uszy. Skupiska komórek budujących te organy miały około dwumilimetrową średnicę. Komórki zwierząt i człowieka hoduje się obecnie w tysiącach laboratoriów na całym świecie. Dlaczego akurat te grudki żabiej tkanki trafiły na pierwsze strony gazet?
i oceniamy je w skali od +6 do –6
TVP 1 rzuciła swoim konkurentom – stacjom komercyjnym, prawdziwe wyzwanie. W godzinie najwyższej oglądalności w poniedziałkowe wieczory nadawany będzie cykl pt. „Miej oczy szeroko otwarte”, w którym znajdą się najlepsze filmy dokumentalne świata. „Dzieci Gai”, reż. Bente Milton, są pierwszym obrazem z tej serii. Emisja filmu: 7 lutego br., poniedziałek, godz. 20.00, TVP 1.
Tomasz Dłotko i Jacek Karwowski jako chłopcy pragnęli być naukowcami, Krzysztof Czołczyński dźwigowym, Kazimierz Darowicki żołnierzem wojsk rakietowych, Benedykt Błoński marzył o projektowaniu domów, a Katarzyna Turnau jeszcze na studiach poważnie rozważała przerzucenie się na produkcję lamp. Dzisiaj Dłotko jest matematykiem, Karwowski ekonomistą, Darowicki chemikiem. Czołczyński zajmuje się dynamiką maszyn, Turnau bada grzyby, a Błoński dyryguje chórem. Łączy ich jedno: wszyscy mają około czterdziestu lat i są najmłodszymi naukowcami spośród tych, którym prezydent RP wręczył ostatnio nominacje profesorskie.