„Moja mama choruje na raka, mam troje młodszych braci, prosimy o pomoc” – podobne tabliczki żebrzących dzieci stały się codziennością wielkich miast. Zmorą stołecznych rogatek są agresywni chłopcy z brudnymi szmatami, którzy wymuszają mycie samochodowych szyb. Nikt nie przechodzi bez lęku obok grupy osiedlowych wyrostków. Prawie nikt nie reaguje, gdy zza ściany słychać łomot, wyzwiska i płacz katowanych dzieci. Policję wzywa się w przypadkach skrajnych, wiedząc, że nie lubi ingerować w „rodzinną prywatność”. Dopiero gdy dochodzi do zbrodni, rozlega się chór moralnego potępienia. „Gorsze dzieci” – ofiary odrzucenia uczuciowego, przemocy fizycznej, alkoholizmu, biedy, zaniedbań wychowawczych – są dla społeczeństwa niczym wyrzut sumienia. Jaskrawo odstają bowiem od przeciętnej, od rówieśników adorowanych i hołubionych, którzy – jak pokazują badania – są jednocześnie głównym przedmiotem dumy statystycznej polskiej rodziny i główną lokatą rodzinnych dochodów. Te „gorsze” niejednokrotnie mają już wypisany wyrok na całe życie: gdy podrastają, kopiują najgorsze zachowania rodziców, często też same popełniają przestępstwa, z najcięższymi włącznie. Ale właśnie dlatego, że stanowią margines – w statystycznym i policyjnym znaczeniu tego słowa – powinniśmy znaleźć sposób, jak im pomóc. Sposób, aby je wyrwać z feralnego kręgu degradacji.
Krzysztof Pietraszkiewicz. Dyrektor Związku Banków Polskich
Trzy tygodnie temu ujawniliśmy (POLITYKA 6), jak państwowe przedsiębiorstwo FS Holding z Lublina przelewa wielkie pieniądze do prywatnych kieszeni. W piątek, 18 lutego, odpowiedzialny za działalność FS Holdingu wojewoda lubelski podał się do dymisji. Kiedyś w takich przypadkach jako powód podawano zły stan zdrowia. Teraz wojewoda oświadczył, że odchodzi z powodu napięć politycznych.
Reforma klubu parlamentarnego AWS miała być pierwszym etapem porządkowania prawicy. Oczekiwano, że przyniesie taki podział obowiązków i odpowiedzialności, by rząd miał wreszcie zapewnioną większość i nie był zdany na przypadek w ważnych głosowaniach. Reformy na razie nie ma, a rząd nie może liczyć na bezpieczne poparcie. Dowiodły tego ostatnie wydarzenia.
Znów cały świat patrzy na Iran. W wolnych wyborach przewagę w parlamencie zdobyli reformatorzy. Kto wie, czy to nie najważniejsze wybory w historii kraju. Nie tylko dla Iranu. Dla całego Bliskiego Wschodu i świata islamu.
Złotego Niedźwiedzia, nagrodę główną zakończonego w niedzielę 50 festiwalu filmowego w Berlinie, dostał zasłużenie młody amerykański reżyser Paul Thomas Anderson, autor ponadtrzygodzinnego filmu „Magnolia”. Jest to mozaikowy obraz życia współczesnych Amerykanów, cierpiących na najstraszniejszą chorobę kończącego się wieku, czyli samotność. W najbardziej widowiskowej scenie filmu, która pewnie przejdzie do historii kina, na miasto spada grad ropuch.
Sprawa rosyjskich nieruchomości w Warszawie przez minione 10 lat kilkakrotnie stawała się przedmiotem intensywnego zainteresowania mediów i raczej delikatnych zabiegów polskiej dyplomacji. Nikt jednak nie odkrył dotychczas, że kontrolę nad większością rosyjskich posiadłości w Warszawie skutecznie i bez rozgłosu skupiły w swoim ręku dwie spółki – Fart i Tarus, kierowane praktycznie przez jedną osobę.
Na Marianie Zagórnym ciąży jeden wyrok prawomocny, jeden nieprawomocny, cztery sprawy sądowe są w toku. Za wysypywanie ziarna na granicach. Tymczasem ten chłopski przywódca jeździ po kraju Peugeotem, mieszka w niezłych hotelach, spotyka się z ministrami. Krąży pogłoska, że jest utrzymywany przez dużego farmera, jeśli nie przez całe lobby wielkich dzierżawców rolnych.
Pamiętam jak kiedyś, z wypiekami na twarzy, czytałem książkę Milovana Dżilasa, w której opisywał władanie „nowej klasy” składającej się z notabli partii komunistycznej. Nie sądziłem wtedy, że diagnozy w niej postawione przypomną mi się po latach w zupełnie innej sytuacji.
Profesor Stanisław Sławomir Nicieja przez dwadzieścia trzy lata, nagrobek po nagrobku, opisywał Cmentarze Łyczakowski i Orląt we Lwowie. Władze ukraińskie patrzyły na niego z niechęcią, zakazywały poszukiwań, w Polsce za książki o lwowskich cmentarzach był chwalony i nagradzany. Mówiono, że ratuje pamięć o świecie skazanym na zapomnienie. Gdy zajął się zapomnianymi, zniszczonymi cmentarzami na Śląsku, oskarżono go o łamanie prawa.
Opozycja zarzuca wójtowi Kwaśniewskiemu, że kłamie, oszukuje, fałszuje dokumenty i nadużywa stanowiska. – Nie boję się, lubię ciekawe wyzwania – odpowiada wójt.
Zabójczy dla wszystkiego co żywe cyjanek sodu rozkłada się dużo szybciej niż ołów. Wyciek w rumuńskiej kopalni złota zabił faunę i florę w Cisie i częściowo w Dunaju. Ale katastrofa zatruła także Bałkany politycznie. Takie trucizny rozkładają się jeszcze dłużej niż metale ciężkie.
Miesiąc po zamachu na Żeljka Rażnatovicia – Arkana zastrzelony został minister obrony Jugosławii Pavle Bulatović. Komentatorzy podzielili się na dwa obozy – za zbrodnią stoi albo Slobodan Miloszević (to jednak niezbyt prawdopodobne), albo czarnogórska mafia. Organizacja coraz silniejsza, współpracująca z mafią włoską i – co najważniejsze – związana z wpływowymi lokalnymi politykami.
Dwadzieścia lat temu władze Wenecji postanowiły przywrócić ginącej piękności starą Maskę. Z miejskiego budżetu wysupłano miliard lirów i przywrócono Serenissimie karnawał. To miał być dobry interes oraz prezent dla całej Pani Europy. A także dowód na to, że sfrustrowany kontynent jest w stanie obudzić się z letargu i bawić się do szaleństwa na własnym grobie...
[dla koneserów]
[dla każdego]
[dla najbardziej wytrwałych]
W gdańskiej Łaźni, bodaj najbardziej poniewieranej przez lokalne władze galerii w Polsce, trwa wystawa „Negocjatorzy sztuki. Wobec rzeczywistości”. Jej tytuł brzmi obiecująco. Z jednej bowiem strony przywołuje tradycyjne pytania o rolę, miejsce i posłannictwo artysty w życiu i społeczeństwie. Z drugiej – daje do zrozumienia, że mamy do czynienia z syntezą tego, co dzieje się obecnie w polskiej sztuce.
„Joanna d’Arc” są to trzy godziny filmowej epopei o narodowej heroinie francuskiej: kolejny wysiłek kina europejskiego, by dorównać Hollywoodowi. „Joanna d’Arc” żywi nawet zamiar, by Hollywood przelicytować, co stanowi program Luca Bessona, „najbardziej amerykańskiego filmowca francuskiego”, jak go określa krytyka.
Władysław Pasikowski chce zrobić nowy film o Hansie Klossie. Telewizyjna Dwójka nie bacząc na protest grupy kombatantów przypomina „Czterech pancernych i psa”. Rysownik Bogusław Polch zapowiada reaktywowanie komiksowej serii o kapitanie Żbiku. Jak to się stało, że bohaterowie PRL-owskiej kultury dla mas tak dobrze przyjmują się w warunkach kapitalistycznej kultury masowej?
[tylko dla znawców]
[warto mieć w biblioteczce]
Wywiad to pozornie najprostsza forma dziennikarska: każdy głupi go zrobi, jeśli ma mądrego rozmówcę. Ale naprawdę dobry wywiad jest rzadkością. Bo wywiad jest prawie zawsze „zamiast” – choćby zamiast eseju, rozprawy czy książki.
Przed rokiem nasze media z niespotykanym entuzjazmem przyjęły muzykę Gorana Bregovicia. Gdyby pozostał on „niszowym” twórcą, pewnie nie pojawiłby się artykuł Artura Górskiego „Chwyty Gorana” (POLITYKA 6). Niestety album „Kayah i Bregović” zdeklasował ubiegłoroczną rodzimą produkcję i rozszedł się do dziś w 600-tysięcznym nakładzie. To bezczelność! A więc czas na lincz?
„Dzień dobry państwu. Jestem przedstawicielem Zakładu Energetycznego Prąd Polski SA. Chciałbym zaproponować dostawy energii elektrycznej. Mamy prąd po bardzo atrakcyjnej cenie, a dodatkowo w ramach promocji otrzymacie państwo...” Nie, to nie fragment powieści economical fiction. Tacy goście będą nas odwiedzać już za kilka lat. Pod jednym wszakże warunkiem – rozpoczynające się właśnie rynkowe reformy energetyki muszą zostać doprowadzone do szczęśliwego końca. A nie jest to takie proste.
Architektura ma wartość rynkową: wpływa na cenę domu, na możliwości jego sprzedaży. W ostatnich latach powstało sporo domów, które nie znajdują nabywców. Jaka architektura daje nadzieję na sukces?
Na przełomie X i XI wieku dobiegał kresu długotrwały i niełatwy proces kształtowania się Europy. Nie mam tu, rzecz jasna, na myśli pojęcia czysto geograficznego, lecz jego głębszy sens kulturowy. Ten proces przygotowywał się przez długie wieki historii antycznej, dokonywał – z różną intensywnością, zahamowaniami, nawet regresami – przez kolejne stulecia ery chrześcijańskiej. Co nie oznacza, że był aprobowany, a nawet postrzegany przez ludzi mu współczesnych.
Obecnie, kiedy dyskusja nad przystąpieniem do Unii Europejskiej coraz bardziej się ożywia, kiedy silniej niż w przeszłości ujawniają się eurosceptycy, a ogół społeczeństwa mniej entuzjastycznie odnosi się do integracji, znajomość realnych możliwości włączenia naszego kraju do UE, a także barier, nabiera szczególnego znaczenia.
Jakieś trzy lata temu znajomi zaczęli ją wypytywać, czy to prawda, że jest narkomanką, że ma HIV czy AIDS, bo krążą takie plotki.
W samym centrum Santiago w końcu stycznia dwaj architekci postawili szklany dom, w którym młoda aktorka mieszkała jak gdyby nigdy nic. Tłum gapiów, głównie płci męskiej, od świtu do nocy wypatrywał wizyt atrakcyjnej lokatorki w przeszklonej łazience, a co bardziej niecierpliwi wołali „Myj się, brudasie!” Eksperyment artystyczno-psychologiczny przekształcił się w skandal obyczajowy.
Tignes. Jedna z najbardziej luksusowych stacji narciarskich, położona na wysokości 2100 m we francuskich Alpach, powstała wbrew protestom tamtejszej ubogiej raczej ludności. Dziś żyje ona w bogactwie.
Rynkiem księgarskim wstrząsnęły dwie spektakularne akcje promocyjne zorganizowane przez supermarkety: książki na wagę w sieci Hit oraz wyprzedaż w supermarketach Auchan – egzemplarz za niecałą złotówkę.
Jedna z chińskich legend głosi, że cesarz Szen Nung wędrując po swym przeogromnym państwie pijał wyłącznie przegotowaną źródlaną wodę. 2737 lat przed narodzeniem Chrystusa cesarz-wędrowiec spoczął przy ognisku, na którym w kociołku bulgotał wrzątek. Wtem boski wiatr wtrącił do naczynia liść z herbacianego drzewa. Cesarskie usta spróbowały zabarwionej na złocisto wody. Napój był aromatyczny i ożywczy. Stał się cesarskim przysmakiem.
Współczesna biologia wyjaśnia najskrytsze zagadki nie tylko z historii, ale i prehistorii człowieka. Całkiem niedawno wyizolowano i poddano analizie materiał genetyczny z czaszki neandertalczyka. Pozwoliło to na stwierdzenie, że współcześni ludzie nie są wynikiem krzyżówki homo sapiens z homo neandertalis – jak zakładała jedna z hipotez dotyczących pochodzenia człowieka. Nasz prapraprzodek został przeto zwolniony z zarzutu transgatunkowej rozwiązłości. Nie zawsze jednak nauka dostarcza dowodów na obyczajową niewinność.
Sexplozja, RTL; Różowa landrynka, Polsat; Playboy, Polsat
„Takiego pięknego syna urodziłam”, film dokumentalny, TVP 1
Osiem metrów pod ziemią jest mózg – centralny system komputerowy. Tu też są wnętrzności rozdzielające wodę, prąd, powietrze i ciepło do położonych wyżej siedzib ekskluzywnych instytucji, gdzie wszystko jest eleganckie, dyskretne i piekielnie drogie.