Bioetyka stała się modna. Być może sprawiły to spory o przerywanie ciąży lub udane eksperymenty z klonowaniem. A jednak bioetyka to coś więcej niż problemy aborcji, eutanazji lub inżynierii genetycznej. Jest to przede wszystkim sprawa właściwego osądu i umiejętnego wykorzystania gromadzonej wiedzy dla zachowania życia naszej planety.
Jan Maria Rokita. Prezes Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego
Na wstępie pragnę złożyć wyjaśnienie do protokołu – w niniejszej publikacji nie będę zajmował się zwykłymi oszustami, pozostawiając ich organom ścigania i prokuraturze, z których zresztą strony nie grozi im wielkie niebezpieczeństwo. Chciałbym natomiast przyjrzeć się blagierom, którzy – choć też czasem wchodzą w kolizję z prawem – z natury są jednak bardziej bezinteresowni, przy tym niepozbawieni uroku i fantazji, a bywa, że działają tylko dla czystej sztuki: udają kogoś innego i składają obietnice bez pokrycia wprawdzie, ale dokładnie takie, jakich społeczeństwo w danym momencie historycznego rozwoju potrzebuje. Krótka historia Trzeciej Rzeczpospolitej jest w pewnej mierze również historią blagi: kolejnych blagierskich sztuczek, na które dawaliśmy się zbiorowo nabierać – mądrzy przeważnie dopiero po szkodzie.
Przez blisko tydzień Jan Paweł II pielgrzymował po politycznie dziś podzielonej Ziemi Świętej. Jego wizyta zrodziła wielkie oczekiwania i papież musiałby być Chrystusem, by je zaspokoić. Jednak główne przesłanie Ojca Świętego było religijne i odnosiło się do zgodnego współżycia trzech wielkich religii monoteistycznych: judaizmu („starszych braci” – wedle słów papieża), chrześcijaństwa i islamu.
Władimir Putin nie prowadził agresywnej agitacji wyborczej, nie uczestniczył w debatach programowych. Nie musiał. Miał wsparcie administracyjne i nieograniczony dostęp do mediów. Rosjanie nie wybierali zresztą puti (drogi), wybierali Putina – młodego, energicznego i zdrowego przywódcę, który przywrócił im wiarę w Rosję mocarstwową oraz nadzieję, że czekistowska dewiza „czyste ręce, gorące serca i chłodny umysł” stanie się dewizą rosyjskiej klasy rządzącej. Program, zgodnie z tradycją rosyjskiej „monarchii obieralnej”, zostanie nadany odgórnie. We właściwym czasie.
W tym roku Oscar przemówił po polsku – Andrzej Wajda odebrawszy złotą statuetkę z rąk Jane Fondy, wygłosił formułkę dziękczynną w ojczystym języku. Podziękował amerykańskim przyjaciołom za to, że pomogli Polsce powrócić do rodziny państw demokratycznych, do zachodniej cywilizacji i zachodnich struktur bezpieczeństwa. Skończył życzeniem, aby w przyszłości jedynym ogniem, jaki rozpala ludzi, był ogień wielkich uczuć – miłości i solidarności.
Przebudowa rządu jest stałym postulatem partii koalicyjnych, zwłaszcza tworzących AWS, właściwie od chwili powołania obecnego rządu. Niby zabrakło generalnej rekonstrukcji, ale dokonywane w biegu roszady sprawiły, że wymieniła się już połowa składu gabinetu. W ostatnich dniach do dymisji podali się dwaj sekretarze stanu: Kazimierz Marcinkiewicz, szef doradców premiera, i Wojciech Arkuszewski, odpowiedzialny za kontakty z parlamentem.
Mnożą się ostatnio antykorupcyjne programy naprawcze fundowane przez rząd, samorządy, zachodnie instytucje, Unię Europejską. Ale nie składają się one na pospolite ruszenie lub działania armii zawodowej. Ot, taka antykorupcyjna partyzantka, na której ślady i rezultaty ciężko trafić. Tę oczywistą prawdę, w sposób też – niestety – oczywisty potwierdzają najnowsze raporty zarówno Banku Światowego, jak i krajowej Najwyższej Izby Gospodarczej.
Do czasu afery z ZUS Najwyższa Izba Kontroli pozostawała na marginesie walki politycznej. Co prawda posłowie koalicji rządzącej zdążyli wcześniej zarzucić prezesowi Wojciechowskiemu korzystanie z nazbyt luksusowego mieszkania służbowego, zwrócili uwagę na tendencyjność w ocenie kilku prywatyzacji i powołali podkomisję do badania kadr NIK. Jednak roczne sprawozdania tej instytucji zyskiwały akceptację parlamentu miażdżącą większością głosów. Dopiero raport oceniający komputeryzację ZUS spowodował przełom, wpychając NIK w sam środek politycznego tygla. Nastąpiła ostra wymiana ciosów, po której próżno szukać zwycięzców.
Helmut Kohl wrócił do Bundestagu, zasiadł w trzecim rzędzie, trochę posiedział i wyszedł. I na tym przedstawienie się skończyło. Na kilka dni przed jego 70 urodzinami (3 kwietnia) wokół „kanclerza zjednoczenia”, „drugiego Bimarcka”, wieloletniego przewodniczącego CDU jest chłodno i pusto. Zaś niemiecka chadecja, ciężko poturbowana przez aferę lewych kont, znajduje się w samym środku wewnętrznej rewolucji.
Tajwańczycy, zwłaszcza młodzi, nie patrzą na komunistyczny Pekin jak na ojczyznę-matkę. Chcą – tak jak ich nowy prezydent – ugruntowania swego sukcesu gospodarczego i swojej niezależnej pozycji w świecie. Z kolei ambicja, prestiż i poczucie mocarstwowości nie pozwalają Pekinowi na rezygnację z odzyskania „zbuntowanej prowincji”.
[dla każdego]
[dla koneserów]
„Galeria Zachęta ulega »Polityce«, która idzie na pasku kultury masowej” – stwierdził oburzony prof. Stefan Morawski w dyskusji panelowej zorganizowanej przy okazji wystawy „Słońce i inne gwiazdy” (POLITYKA 10). Sala kinowa Zachęty pękała w szwach i zgromadziła najwybitniejszych polskich luminarzy historii i krytyki sztuki. Okazało się, że nasz redakcyjny pomysł rankingu wyłaniającego dziesięciu najwybitniejszych twórców polskiej sztuki XX wieku i powstała na jego bazie ekspozycja rozbudziły ogromne emocje.
Nie zamierzam jednak specjalizować się w rolach sentymentalnych kochanków – mówił w wieku 25 lat Leonardo di Caprio.
W ostatniej scenie „Wujaszka Wani” na scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu, kiedy długo milcząca Sonia gwałtownie wybiega za odjeżdżającym Astrowem, a potem wraca jak zbity pies i słychać dzwoneczki oddalającego się wozu – trudno odgonić rozczarowanie. Banał sytuacyjny, banał uczuciowy, zda się rażąco niegodny i autora, i inscenizatora, i teatru. A przecież tkwi zarówno w logice tekstu, jak i w konsekwentnie przyjętej poetyce spektaklu. Jaki więc popełniono błąd?
Pomnik Piwnicy pod Baranami będzie miał kształt korony. Na trzech żebrach gotyckich przypominających sklepienia Piwnicy zawieszone zostaną dwa kręgi złożone z głów. Wewnętrzny krąg to przyjaciele kabaretu, zewnętrzny – bardziej eksponowany – to krąg artystów piwnicznych, najwyżej zawiśnie sam mistrz Skrzynecki. Głowy mają symbolizować perły korony.
Amerykański pisarz Stephen King, autor kilkunastu bestsellerów, wydał książkę, której nie można wziąć do ręki ani przekartkować. „Riding the Bullet” jest to – jak mówi twórca – „historia o duchach w wielkim stylu”. Historię o duchach można czytać tylko na monitorze komputera.
W Ameryce ukazała się długo oczekiwana powieść Susan Sontag „In America”, opowiadająca o pięknej polskiej aktorce końca XIX w., która tworzy w Kalifornii krainę utopii. Choć w książce mamy wiele skojarzeń z Heleną Modrzejewską, nie jest to jej monografia. Raczej studium psychologiczne kobiety o wybujałych ambicjach, napisane przez feministkę, lecz traktujące feminizm z lekkim przymrużeniem oka.
[tylko dla znawców]
[warto mieć w biblioteczce]
Mocno uzwiązkowiony rząd zaczyna wreszcie zdawać sobie sprawę, że za rosnące bezrobocie nie da się już winić spadku koniunktury u naszych sąsiadów. W znacznej mierze zafundowaliśmy je bowiem sobie sami. Od nas więc także zależy, z jakim skutkiem będziemy z nim walczyć. Ale w Sejmie pełno jest projektów ustaw, których uchwalenie przyspieszy tempo kurczenia się rynku pracy.
Dla producenta nie ma nic bardziej atrakcyjnego niż monopol, zwłaszcza w dziedzinie, w której zbyt jest zagwarantowany. Dlatego nie ustają naciski, aby do Polskiego Koncernu Naftowego (który powstał z połączenia CPN i Petrochemii płockiej) włączać kolejne firmy. Chodzi zwłaszcza o wciąż samodzielną Rafinerię Gdańską.
Kiedy pan Gilewicz kupował przed 5 laty auto w komisie, myślał, że piękny jest świat, w którym nawet elektromontera stać na własny wóz. Dzisiaj po samochodzie zostało już tylko wspomnienie, a pana Gilewicza dopadły, niczym czkawka z odległej przeszłości, wezwania do zapłaty.
Czy prokuratorzy, sędziowie i ławnicy mogą się bać? Oczywiście, zrozumiałe są ludzkie reakcje w czasach narastającej nerwowości społeczeństwa i brutalności bandytów. Dowiódł jej niedawny zamach w jeleniogórskim sądzie (POLITYKA 13). A jednak przedstawiciele organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości nie powinni swej bojaźni okazywać. Ani na sali rozpraw, ani w mediach.
Polska Marynarka Wojenna przejęła od amerykańskiej Navy okręt wojenny – fregatę USS „Clark”. To pierwszy całkowicie dostosowany do standardów NATO okręt w polskiej flotylli. Po podniesieniu polskiej bandery otrzymał numer burtowy 272. Z macierzystej bazy w Norfolk powinien wyjść przed końcem kwietnia, w Gdyni zawitać do połowy maja. W czerwcu otrzyma imię jednego z polsko-amerykańskich bohaterów: Kazimierza Pułaskiego lub Tadeusza Kościuszki.
Marta, Jaś, Staś, Grześ, Wojtek, Piotruś, Andrzej, Kajtek, Sebastian, Kasia, Kacper, Magda, Henio, Patrycja – roczny nabór do jednego z domów dziecka pod Warszawą.
Kontynuujemy druk wybranych listów, jakie nadeszły do redakcji po Raporcie „Gorsze dzieci” (P0LITYKA 9). Nadal oczekujemy na opinie Czytelników, a zwłaszcza na propozycje rozwiązań problemu w skali lokalnej albo opis już podjętych inicjatyw na rzecz dzieci potrzebujących pomocy.
Swastyki, nacjonalistyczne hasła, rasistowskie przyśpiewki wpisały się w krajobraz włoskich stadionów. Ale kiedy pojawił się transparent „Cześć Tygrysowi Arkanowi” (zabity niedawno szef serbskich bojówek – przyp. red.), władze włoskie zadecydowały: basta!
Przepis na mydło szare: „Beczka przetopionego tłuszczu wołowo-wieprzowego (może być zjełczały, średniej jakości, nawet z wnętrznościami), soda kaustyczna, sól. Tłuszcz podgrzewamy, mieszamy z sodą. Gotujemy osiem godzin. Ostrożnie, żeby nic nie wykipiało. Dodajemy soli. Odstawiamy na kolejne osiem godzin, odparowujemy, kroimy w kostki”. Przepis na mydło szare Wielbłąd: Jak wyżej plus pełna determinacja.
Ireneusz Sekuła – podczas oddawania tego numeru „Polityki” do drukarni – z postrzałowymi ranami klatki piersiowej i brzucha leży w szpitalu. Prokuratura twierdzi, że okoliczności wskazują na próbę samobójczą. Prasa spekuluje: może to zamach, bo czy samobójca strzelałby do siebie aż trzy razy?
Edward Ochab stwarza pewien kłopot. Trudno go dziś uznać za wzór niezłomnej postawy, a jednak dał jej dowód w marcu 1968 r. Zastanawia źródło niepokorności w człowieku uczestniczącym przez lata we władzach komunistycznych, bezwzględnych i dyktatorskich, gdzie wszelkich rozterek moralnych – o ile w ogóle je miał – wyzbyć się musiał natychmiast.
Pracujący w USA badacze ze szkockiej firmy PPL Therapeutics, tej samej, która sklonowała owcę Dolly, poinformowali o sklonowaniu pięciu świnek. Ma to zapoczątkować specjalistyczne hodowle świń na organy do przeszczepów. Zainteresowani naukowcy i inwestorzy mówią o rewolucji w transplantologii. Krytycy uważają, że jest to próba podbicia cen akcji firmy.
8 kwietnia 1960 r. amerykański astronom Frank Drake skierował nieduży radioteleskop ku najbliższym gwiazdom. Miał nadzieję odebrać sygnały nadane przez rozumne istoty. Ani ta pierwsza, ani wiele kolejnych prób prowadzonych na coraz większą skalę nie przyniosło sukcesu. Jednak ostatnie odkrycia astronomów, pokazujące, że planety faktycznie obiegają wiele gwiazd, każą z większą powagą traktować poszukiwania dalekich cywilizacji.
Torunianie podejrzliwie spoglądają na niepozorną kamieniczkę przy ul. Piekary. W oknie na parterze tysiące szufladek. Te w zasięgu wzroku opatrzono hasłami: „Trwożyć się”, „Służba”, „Rozmowa”. A przy kolejnym oknie: „Zamknąć”, „Zakon”. – Jeśli nie tajne służby, to co? – szepcą przechodnie. A to redakcja powstającego od 50 lat „Słownika polszczyzny XVI wieku”.
i oceniamy je w skali od +6 do –6
Nieparzyści, TVP1
„Miasteczko”, serial TVN
Pierwsze informacje były szczątkowe, ale intrygujące. W ośrodku rehabilitacyjnym Euromed w Mielnie do leczenia pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym używa się skafandrów kosmicznych.
